Geen romantische klik, jammer dan?
maandag 29 september 2025
Ik kan er niet omheen, als ik een keer een date heb ga ik in mijn hoofd of in het gesprek afvinken, waarop mijn gesprekspartner en ik overeenkomsten hebben. Dat is voor de concrete zaken, die gemakkelijk te benoemen zijn niet zo moeilijk. En doorgaans is er van weerskanten genoeg begrip wanneer de verschillen zodanig zijn, dat een nieuwe afspraak weinig zin heeft. Een aantal van die aspecten komen mijn date en ik gelukkig al voor de ontmoeting te weten uit onze profielen, daardoor kunnen we voorkomen dat we een afspraak maken die geen zin had, vooropgesteld dat onze ontmoeting via een datingsite plaats vond.
Een van de belangrijkste punten kan evenwel pas bij de ontmoeting vis-a-vis helder worden. Is hij of zij diegene, waarop je verliefd zou kunnen worden, is er een romantische klik? Ook als je “in het wild” dus buiten de weg van internet om iemand tegenkomt is het een essentiële vraag. Wanneer je van weerszijden op zoek bent naar een goede vriendschap, een maatje om leuke dingen mee te ondernemen of iemand, bij wie je jouw ei kwijt kunt, dan is het ontbreken van een romantische klik geen absolute voorwaarde om samen verder te gaan.
Niet zo lang geleden had ik op een dansmiddag na wat gezwier een goed gesprek met een voor mij onbekende vrouw. We wisselden telefoonnummers uit en een paar dagen later belde ik haar op. Zij stemde er mee in met mij op een zondagmiddag “iets” in Amsterdam te doen.
We troffen elkaar op station Bijlmer. Helaas was de theatervoorstelling waar ze graag naar toe wilde uitverkocht, dus pakten we de metro naar het centrum. we kozen daarop voor een bezoek aan het Luthermuseum. Er startte net een rondleiding, we hoorden kort het relaas van de rondleider aan, maar we besloten ons stilletjes te ontworstelen aan dit begeleide bezoek en aan het wel heel breed uitgesponnen verhaal over de expositie. Dus vervolgden wij onbegeleid onze eigen weg langs de kunstwerken.
Mijn “date” leidde mij langs een aantal bijzondere stukjes Mokum waar ik zelf nooit geweest was. Zo wees ze mij op zaken waar ze gewerkt en gewoond had met haar ouders. Met de afronding in een leuk restaurantje was niets mis. Opnieuw een goed gesprek. Ons eten konden we laten zakken door een wandeling naar de metro, en toen kwam de ontknoping. Ik voelde tijdens het stappen al een beetje waar dit op zou uitdraaien (we liepen niet gearmd en ook niet hand in hand). Toch was ik even verward door de anticlimax.
Ik moest eerder uitstappen, om mijn bus te halen, en kort voordat ik het metrovoertuig verliet vertelde ze mij, dat ze geen romantische klik met mij had. Ze wilde wel een vriendschappelijke relatie, maar dat zou het dan zijn en blijven. In wezen een platonisch contact. Er was zelfs geen handdruk ten afscheid, toen ik op het perron stond kon er nauwelijks een “zwaaihandje” vanaf, op dezelfde manier als leden van het Koninklijk huis naar hun onderdanen zwaaien.
Het grote verschil tussen daten met iemand die je ergens spontaan ontmoet en daten via een datingsite is normaliter wat je kunt verwachten van een ontmoeting. Of beter gezegd, of beiden openstaan voor een relatie die meer inhoudt dan met elkaar “buiten de deur” dingen ondernemen. Een relatie, waarbij je ook samen een beschuitje kan eten. Dat hoeft niet per definitie een 24/7 contact te zijn, maar een latje is toch iets anders dan een excursie- of wandelvriendje of – vriendinnetje.
Er zijn dates bekend, waarbij de ontwikkeling van de relatie op voorhand open werd gelaten. Dan kan het drie kanten op gaan: De dates lopen uit op een latrelatie, het blijft een platonisch contact met veel dingen samen doen of – helaas – het stopt, omdat een van beiden een romantische relatie wil. Die laatste uitkomst is niet plezierig, het is evenwel beter in een vroeg stadium uit te spreken, welke gevoelens er wederzijds (niet) zijn. Of vinden de lezers van deze blog, dat je hierin veel geduld moet hebben en het een kans moet geven?
Voor alle duidelijkheid, dit was dus geen date met iemand van een datingsite!
geplaatst door Aktivo1 - 797 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.