Hoe ver wil, kan en mag ik nog gaan?
maandag 22 september 2025
Omdat ik in mijn eigen stad de (mooie!) monumenten zo onderhand wel kende en omdat ik nog een vrij-reizen dag van NS wilde besteden toog ik dit jaar op de eerste van beide Open Monumentendagen naar Groningen. Twee en een half uur in de trein had ik er voor over na vele jaren deze provinciehoofdstad te bezoeken. Ik haalde in het stadhuis wat info op en wandelde naar de Martinitoren. Even was ik vergeten hoe ik de vorige keer daar naar binnen ging. Maar een vriendelijke dame in de Martinikerk waar ik ook rondgekeken heb vertelde, dat ik (deze keer gratis) een muntje voor het draaihekje van de toegang tot de toren bij de VVV kon verkrijgen.
Gewapend met dat goudkleurige muntstuk wurmde ik me met mijn bagage door het draaihek en toen begon de klim naar boven. Wat was ik blij dat ik vroeg op de dag, kort na opening van de toren aan de klim was begonnen! Stevig mij met mijn rechterhand vasthoudend aan het touw en met mijn linkerhand steunend op de muur slaagde ik er in zonder dat ik iemand hoefde laten passeren bij de torentrans te komen. Mijn tempo in dezen was toch wat anders dan pakweg 20 jaar eerder… Bij de afdaling moest ik nolens volens wel een paar keer een stijger voor laten gaan.
De toren is 97 meter hoog, en ik moest 331 keer op traptreden stappen voordat ik boven (en ook weer beneden) was.
Ik heb het stadhuis en het Groninger museum nog bezocht maar toen was voor mij de koek op. De vorige keer had ik meer energie over voor extra bezichtigingen op deze dag. Was het toeval, dat ik, toen ik bij het station het standbeeld van het Peerd van Ome Loeks zag dat een man die een groepje gasten over dit beeld onderhield plotseling het liedje begon te zingen: “Het peerd van ome Loeks is dood”? Ineens voelde ik, dat ik er goed aan had gedaan mijn lichaam niet verder uit te putten. Aan alles is een grens, ik kan wel veel willen doen, maar kan ik dat nog wel en is het verantwoord? Ik wilde (nog) niet eindigen als het Peerd van Ome Loeks.
Diezelfde vraag stel ik over mijzelf maar ook over anderen op de datingsite. Ooit heb ik een profiel aangemaakt met daarin ook wensen over de vrouw, die ik graag wil ontmoeten.
In wat ik bij zoekwensen heb vermeld wordt duidelijk op welke punten ik een match zou hebben met een vrouw. Die wensen zijn te verdelen in aspecten, die absoluut gewenst of juist een no-go zijn, aspecten waar over te praten valt en ook dingen, waarvan het leuk zou zijn als er overeenstemming is, maar die geen breekpunt vormen. Deze drie rubrieken overlappen elkaar regelmatig.
In het gesprek bij een date, bij het posten van een mening op een algemene chatbox of zelfs in een blog zijn er ook onderwerpen, waarvan het de vraag is of zij op dat moment (tijdens een eerste ontmoeting), in het algemeen of in een bepaald verband al dan niet aan de orde kunnen komen. Iemand, met wie ik date zal op sommige prangende vragen niet bij de eerste afspraak opening van zaken willen geven. Ook bij de tweede afspraak komt nog niet alles boven water. Hierdoor is het moeilijk een goed beeld te krijgen van de date en ook om te weten, of je met deze persoon verder wilt gaan in de opbouw van het contact. Wanneer je in een gesprek met een goede vriend of je partner die dingen aankaart is er doorgaans meer vrijheid om je hart te luchten.
Verder is het de vraag, of alles tijdens een eerste of tweede afspraak wel geschikt is om aan te roeren. Er zullen altijd onderwerpen taboe zijn. Dat maakte ik ook onlangs mee.. Het beeld van mijn date was daardoor onvolledig.
Er zijn mensen, die meer durven te vertellen aan hun hartsvriend(in) dan aan hun partner. Ook hier weer: hoe ver kan je je daarin gaan? Op een bepaald moment ontdekt de partner, dat zijn of haar eega niet meer open is. Terwijl zij / hij via via hoort, dat de partner wel openhartig is tegenover anderen. Als de hartsvriend(in) dan een keer open kaart speelt heb je de poppen aan het dansen…
geplaatst door Aktivo1 - 700 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.