Mijn roots

Van het fenomeen liefdesbrief hebben veel jongeren alleen van hun (groot-) ouders iets gehoord, onze kinderen zullen smakelijk lachen of een beetje schouderophalend reageren, als ze horen hoe hun voorouders aan iemand lieten weten, dat ze verliefd op hem of haar waren.

Wat gaat dat tegenwoordig toch anders. Een appje als je iemand leuk vindt, een reactie op Facebook of Tinder. Toch was die papieren liefdesbrief nog zo gek niet. Die manier van communiceren via de PTT had “wat”. Het handschrift, de adressering op de (liefst een roze gekleurde) enveloppe waren de eerste binnenkomer. Een slordig handschrift en fouten in de tenaamstelling waren een breekpunt.

Dan de brief zelve. Als je al met elkaar verkering had of zelfs als je al verloofd of getrouwd was zond je zo’n schriftelijke ontboezeming van je diepste gevoelens aan jouw geliefde. En dan wachten op een reactie. Veel ontvangers (meestal vrouwen) van die brieven bewaarden ze consequent. Wat gebeurde er dan als de liefdesgloed verbleekte, als de relatie stopte?
Er waren ook liefdesbrieven aan iemand, waar je in stilte verliefd op was, maar je durfde dat niet vis-a-vis uit te spreken.

Het komt ook nu nog voor dat ik iemand “in het wild” ontmoet waarvan ik zeg “Wow!”. Bijvoorbeeld op de dansvloer. Het is bijzonder, dat in die context deze gevoelens niet zo snel uitgesproken worden. Ik verbaasde mij hierover, waar zou dat door komen. Opeens viel het kwartje. In zo’n omgeving zijn de vrouw, die ik leuk vind en ik niet alleen. Ik ben terughoudend in het en plein public uitspreken van wat er in mij borrelt. Is dat een verkeerde schaamte of is het zelfbescherming?

Als iemand gezellig met je danst wil dat nog niet zeggen dat diegene wat voor jou voelt, als jij zelf diegene wel in je armen zou willen sluiten. Er zijn allerlei signalen die je kunt oppakken, waardoor je weet of je een kansje maakt.

Digitaal werkt dat geheel anders. Hét grote pluspunt bij digitaal dateverzoeken doen is mijns inziens dat je de tekst die je naar een potentiële date zendt voordat je op de knop drukt onbeperkt kunt aanpassen / corrigeren. Je kunt zelfs op het laatste moment besluiten het bericht toch maar niet te zenden.

Digitaal daten kan heel uiteenlopend uitpakken, vanaf eindeloos wachten op een reactie op een berichtje, tot een snel akkoord gaan met een afspraak, tot een tijdje mailen of een afbericht per omgaande. Maar dat is weer vergelijkbaar met de dansvloer. Iemand vraagt een dame ten dans, zij kan twee dingen doen: met hem de vloer opgaan of beleefd danken voor de invitatie en blijven zitten.

Op een digitaal afbericht kun je heel divers reageren, op een weigering om te dansen is er doorgaans geen discussie. Ik denk dat de manier van reageren individueel heel verschillend is. Sommigen zijn op hun staart getrapt als ze een blauwtje lopen, anderen doet het niet veel.
Zo’n blauwtje kan ook leerpunten opleveren.
We zijn dus van vriendschapsaanzoek 1.0 via misschien 1.1. naar 2.0 gegaan. Ik vraag me af of iedereen met name als iemand ouder is die veranderingen heeft kunnen bijbenen.

Speeddaten leek me altijd heel leuk, best een uitdaging, maar ik heb het nog nooit gedaan.
De reden daarvan is dat is simpel: toen ik ging zoeken naar locatie die enigszins in de buurt waren, wat altijd lastig is als je achteraf woont, bleek de indeling van de leeftijdscategorieën een probleem te zijn.
Ik vond alleen maar opties tot 45 jaar en ik was nét iets ouder. Nou zijn ze vaak wel coulant, maar heeft het nut als er globaal gezien alleen jongere mannen in die groepen zitten? Ik zocht een man van mijn leeftijd, niet één vanaf 35 - 45 jaar.
Zo verdween het speeddaten uit beeld.

Nu heb ik onlangs nog eens gekeken en nu bleken er wél opties te zijn vanaf 50. Maar dan was er het volgende probleem: bij de meeste was het dan vanaf 50 t/m…. alles. Ik zag er één die het iets afperkte en een groep had voor 50 t/m 70. Maar ja, dat vind ik zelf dan nog steeds een veel te grote marge.
Als er grotendeels mannen opdagen van tegen de 70 of 70 heb ik er nog niets aan.
Ik neem aan dat het lastig is om voldoende mensen te ‘vangen’ voor zo’n evenement en dat ze daarom grotere marges hanteren? Terwijl ik dan denk dat ze waarschijnlijk meer mensen zouden krijgen als ze de marges kleiner maakten. Er zullen er licht zijn die net als ik denken en daardoor afhaken.

Maar dan meer het inhoudelijke van speed daten. En waarom het mij eigenlijk ook zo leuk lijkt eens te doen.
Je moet tevoren zelf heel goed nadenken over de vragen die je gaat stellen. Je hebt immers maar weinig tijd per gesprekje en als je dan allerlei oppervlakkige vragen stelt, kom je niet echt iets te weten over de ander.
Beter is het er goed over na te denken zodat je vragen A) wel leuk zijn en B) je inzicht geven in hoe die ander denkt, voelt, wat zijn/haar normen & waarden zijn enz.

Zulke vragen bedenken is dan ook best weer een uitdaging. Maar ook weer leuk om te doen. Het is een investering in je liefdesleven. Daar doe je het tenslotte voor.

Het is net een beetje als quiz vragen bedenken, wat ik wel eens moest doen op een datingsite waar ik op zat.
Per quiz heb je 3 MC vragen en 3 open vragen. Je kunt dan natuurlijk met allerlei oppervlakkige dingen komen, maar net als met het speed daten levert het veel meer op als je wat diepere vragen stelt.
En daar moet je ook weer voor gaan zitten om zowel goede vragen te bedenken die ook nog eens beknopt zijn en geen 5 regels lang.
Een goede vraag is een prachtig selectie-tool: doorgaans reageren alleen diegenen met wie het resoneert. Anderen zullen je quiz overslaan.

Nou heb je met speed daten meteen al meer info wat je met een quiz niet hebt, omdat je de persoon ziet. Je weet ongeveer leeftijd, lengte, lichaamsbouw, stemgeluid, hoe iemand zichzelf ‘draagt’ (o.a. zelfvertrouwen/onzeker).
Hoe het verder nu eigenlijk gaat met zoiets, weet ik niet. Stel je wilt een langere man, kun je dan ook tegenover kortere mannen komen te zitten, waarbij je dan al weet dat dat niet is waar je blij van wordt? En idem met leeftijd.
Ik heb er dan wel eens naar gekeken online, maar me er niet tot in de puntjes in verdiept omdat ik afhaakte door die leeftijdscategorieën.
Wel heb ik onthouden dat er tijd is voor een drankje en gewoon kletsen, maar ik weet nu niet meer of dat aan het begin, tussendoor, of achteraf was.

Nog niet zo lang geleden had ik weer zin om dit nieuwe avontuur eens te proberen, vond toen op redelijk te rijden afstand een geschikte leeftijdsgroep, maar helaas zat het al volgeboekt met vrouwen.
Dat is dus een ander aspect wat wel tof is, dat ze een evenredig aantal mannen en vrouwen pogen te krijgen per event anders heeft het ook weinig nut erheen te gaan.
Het idee alleen al als er bijvoorbeeld slechts mannen waren en jij de enige vrouw zou zijn! Of andersom, allemaal vrouwen en slechts één man. Lijkt me niet helemaal handig, noch prettig.

Wie weet ga ik eerstdaags toch weer eens zoeken naar locaties voor mijn leeftijdscategorie.
Het lijkt me gewoon leuk het eens een keer mee te maken. En je weet nooit. Misschien heeft mijn toekomstige partner ook ineens het idee dat te doen en kom ik hem daar tegen.
En zo niet, dan kun je een leuke tijd hebben, nieuwe mensen ontmoeten en zeker weten ook weer eens uit je comfort-zone zijn gestapt.

Waar ik nu toch nieuwsgierig naar ben… Zijn er mensen hier die dit wel eens hebben ondernomen of het nog steeds wel eens doen?

Als iets te mooi is om waar te zijn, klopt er vaak iets niet, dat weet ik ook wel. Toch is er altijd een sprankje hoop dat ik de uitzondering op die regel in mijn schoot geworpen krijg.

Bij mijn oriëntatie in de fietsenwinkel over de aanschaf van een nieuwe elektrische fiets, zei de verkoper opeens : Mevrouw, U heeft toch de pensioengerechtigde leeftijd? ja, zei ik, hoezo? Nou, dan kunt U via de gemeente 50 % subsidie krijgen op een nieuwe elektrische fiets. Het was gelukkig een doordeweekse dag, dus het Gemeentehuis was open. Ik ga het meteen navragen, antwoordde ik enthousiast en liep de fietsenwinkel uit. De 200 meter lopen naar het Gemeentehuis was zo gepiept. Aan het loket in het Gemeentehuis wist de ambtenaar echter van niks. Ik ga het even navragen bij mijn collega die over sociale zaken & subsidie aan ouderen gaat, zei ze.

Ze verdween naar achteren, maar was vrij snel weer terug. Mijn collega zegt dat U een fiets kan krijgen via het WMO-loket, maar dat geldt alleen voor een aangepaste fiets, voor als U anders niet meer zou kunnen fietsen. Er is in onze gemeente geen subsidie op nieuwe elektrische fietsen. Ik liep terug naar de fietsenwinkel. Daar aangekomen kwam de eigenaar gelijk naar me toe. U heeft helaas verkeerde informatie gehad mevrouw, zei hij, sorry daarvoor. Die 50 % korting was alleen voor een achteruitkijkspiegel of een fietshelm, maar die actie is inmiddels afgelopen. Dan denk ik er toch nog maar even over na, zei ik lachend. Bedankt voor alle informatie en uw tijd.

Een aanbod van een aantrekkelijke man om met hem mee te gaan naar zijn vakantieadres aan de Middellandse Zee, bezorgde me kort geleden eenzelfde voorgevoel : zijn genereuze aanbod was haast te mooi om waar te zijn. Ik heb de huur toch al betaald, zei hij, en er zijn 3 slaapkamers in het appartement. Op vriendschappelijk basis mag ook, want alleen vind ik er niks aan. Ik heb dat wel meer zo gedaan met een vriendin en dat ging altijd goed. Er begon een bel te rinkelen in mijn hoofd. Ben ik dan verplicht om de hele vakantie zijn gezelschapsdame te zijn (?), dacht ik meteen.

Vervolgens dacht ik, wat gebeurt er als het tegenvalt, word ik dan door hem op een vliegtuig of de trein terug naar huis gezet? Ook al is hij nu net terug van vakantie en er nog bijna een half jaar te gaan is voor zijn nieuwe reis aanvangt : wanneer ken ik hem goed genoeg voor een lange vakantiereis met z'n tweeën? Ik kan niet terugvallen op een groep als het niet goed gaat. Een deja vue schoot me te binnen : een vakantiereis die ik lang geleden met een vriendin had gemaakt. Ik kende haar al een jaar of 5, maar was nooit langer dan 1 of 2 dagen met haar alleen geweest. Tijdens die reis kwam ik erachter dat alles op haar manier moest, ze bepaalde ook steeds waar we elke dag heen zouden gaan. Dat was ook geen groepsreis, dus we waren op elkaar aangewezen.

Er is toen best het een en ander door mij aan irritatie weggeslikt. Ik was blij toen ik weer thuis was en haar even een poosje niet hoefde te zien. We zijn gelukkig wel vriendinnen gebleven, maar we zijn nooit meer samen op reis geweest. Met dit voorval in mijn achterhoofd, antwoordde ik hem luchtig. Ik zei dat ik zijn spontane aanbod bijzonder waardeerde, maar dat ik dit gesprek toch meer als een geintje zag. Jammer, was zijn antwoord...