Sportdating of daten als een sport?
donderdag 5 maart 2020
Als ik de kranten, de televisie en andere media mag geloven is sport iets onmisbaars in het leven. Sportbeoefening dateert van jaren her, ver voor onze jaartelling werd er in Griekenland aan sport gedaan, denk maar aan de Olympische spelen, die daar hun oorsprong vonden. Ook de Romeinen waren er dol op, maar dan met een bijbedoeling.
Panes et circenses, brood en spelen; is een uitdrukking die slaat op de praktijk om de gunst van het volk te winnen door oppervlakkige behoeften van het volk te lenigen, namelijk met eten en vermaak. En dat vermaak bestond dan uit bepaalde takken van sport, die in de arena werden beoefend. Als we tegenwoordig ons beklagen over verruwing in de sport moeten we maar eens terugkijken hoe de Romeinen in hun arena’s gladiatorengevechten en de strijd tussen wilde dieren en mensen lieten plaatsvinden…
Ik krijg wel eens de indruk, dat daten aan de ene kant een bron van vermaak is zowel voor de daters als voor hun omgeving, en anderzijds een sport. Het is in elk geval geen teamsport, het is ieder voor zich. Is daten een wedstrijd? Wie is de kampioen van de competitie? Degene die het vaakst een afspraakje heeft, of degenen die zo’n geweldig contact hebben, dat hij en zij de site verlaten en een succesverhaal kunnen leveren?
Bij het sporten speelt dus het competitie-element. Een sporter probeert hoger te scoren en het liefst op de eerste plaats van de ranglijst te eindige, midden op het erepodium. Er zijn daters die hun veroveringen turven. Maar, wat zou ik hiermee bereiken? Daar zie ik het verschil met daten en met sport. Niet hoe vaak ik bovenaan eindig is belangrijk, maar of ik de hoofdprijs weet te verschalken…
Er zijn wel overeenkomsten tussen daten en sportbeoefening. Denk maar aan de voorbereiding. Om te daten en te sporten moet je fysiek en mentaal in een goede conditie zijn.
Wie een avondje goed doorgezakt is moet er niet op rekenen dat hij de volgende dag hoge punten scoort bij de hockeywedstrijd. Als hij niet hoeft te sporten maar die dag een date heeft zal hij daar ook niet veel van bakken. Tijdens het gesprek bestaat de kans, dat hij niet echt bij de les is. Een vrouw heeft al snel door, dat haar gesprekspartner niet fit is, het is mijns inziens niet gepast als ik heel duf tegenover mijn date zit, terwijl zij alle moeite heeft gedaan goed voor de dag te komen. Die bos bloemen of dat leuke presentje kunnen dat gemis echt niet goed maken.
Iemand die aan sport doet kan verschillende resultaten voor ogen hebben. Een goed getraind lichaam heeft allerlei voordelen. Mits ik het niet overdrijf kan ik door regelmatig aan sport te doen mijn gezondheid op peil houden. En dan ben ik ook misschien aantrekkelijker voor de andere sekse, anders dan wanneer mijn sportbeoefening bestaat uit armbewegingen bij het heffen van een bierglas. Als ik echt topresultaten in een bepaalde sport behaal blijft dat niet onopgemerkt in de pers, dat streelt mijn ego. Tenminste, als ik aan die speciale aandacht veel waarde hecht. Als ik met een leuke vrouw een relatie heb zal dat mijn vrienden en familieleden ook wel opvallen, zoiets kan ik echt niet lang geheimhouden.
Wie kan ik veroveren? Tja, dat hangt grotendeels af van mijzelf!
Net als bij het kiezen voor een tak van sport moet ik bij het kiezen van een mogelijke partner ook eerst naar mijzelf kijken. Wat kan ik een vriendin bieden? Waar is zij in geïnteresseerd? Ik kijk op deze site altijd heel scherp naar het zoekprofiel. Hoe menselijk is het evenwel om eerst naar de ander te kijken. Het allerergste wat je bij daten kan bespringen is het jaloezie-duiveltje, dat zich dan direct heel pesterig kan gaan opstellen.. Ook dat is weer heel menselijk, ook bij sporters is het jaloezie wat de klok slaat. Maar afgunst is een slechte leermeester..
geplaatst door Aktivo1 - 2688 keer gelezen
Vorige berichten
Wat doen we met Kerst?
Wat gaan jullie doen jullie met de Kerstdagen? Dat is een vraag die ieder jaar rond deze tijd terugkomt. Mijn oudste zoon heeft al jaren weinig met Kerstmis vieren in familieverband. Het liefst zit hij samen met zijn vrouw thuis bij zijn eigen kerstboom. Kan hij in alle rust het afgelopen jaar de revue laten passeren. Ze werken allebei fulltime, hebben een druk leven en nu ook een zoontje van 1,5 jaar oud, dus dat snap ik wel. Prima, zeg ik dan, Fijne Kerstdagen.
Eigenlijk heb ik zelf ook niet veel met die hype rond de Kerstdagen. Dat komt door alle reclames over de hele vracht aan luxe gerechten, die je volgens de supermarkt op tafel moet zetten. Ze laten vaak een lange tafel zien, waar alles feestelijk op is uitgestald Daar zitten dan minstens 8 vrolijke mensen aan, die dit allemaal gaan consumeren. Soms wordt er nog een stoel aangeschoven voor een eenzame buurman of buurvrouw die ze hebben uitgenodigd. Kijk toch vooral goed hoe gastvrij en sociaal deze familie is. als deze extra dinergast dankbaar binnen komt
Er is haast niet aan te ontkomen, want deze reclame wordt minstens nog twee weken herhaald. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen die op deze dagen alleen zijn helemaal geen zin hebben om daar naar te kijken. Dit heeft meer te maken met de verkoop van al die dure gerechten dan sociaal gedrag, want daarna toont de supermarkt trots alle heerlijke gerechten en wat het kost. Ik vraag me toch af of dit nou zo nodig is. Via hun eigen folder kan je toch ook een goede kerstmaaltijd samenstellen. Waarom moet dat per se zo uitgebreid?
Hangt de gezelligheid dan af van hoe feestelijk gedekt de tafel en het natafelen is? Ik heb van de week bij mijn zoon en zijn vrouw een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd gegeten en rustig met ze bijgepraat. Last but not least, daarna zittend op de grond tussen het speelgoed, heerlijk met mijn kleinzoon gespeeld. Is me oneindig veel meer waard dan al die poespas...
Achterland
'En pap, nog wat gescoord de laatste tijd?'
Ik hoor jullie denken, wat is dat voor ordinair kroost, maar wij hebben zo ons gezinsgevoel voor humor, dat niet door iedereen begrepen, laat staan gewaardeerd wordt en dat houden we graag zo. Zo vader, zo kroost.
'Nou jongens', mijn dochter vindt dat o.k., 'toevallig werd ik laatst om half drie wakker', dat 'toevallig' klopt niet maar o.k., 'en dat was níet in mijn eigen bed.'
Er klonk instemmend geluid, als in: nou, niks bijzonders toch? Leuk! Vertel! Het was pas toen ik over dat kunstgebit begon, dat ze begonnen te steigeren als in: willen wij dit horen?
'Ja jongens, willen jullie het nu horen of niet?' In veel gremia misschien een retorische beleefdheidsvraag die direct en volmondig met ja wordt beantwoord, zo niet in wat er nog over is van mijn gezin. Dus ik hield stand en zei: 'In mijn tijd was het nog volstrekt normaal om, als je een slecht gebit had, rond je dertigste preventief een kunstgebit te nemen om van het gedoe af te zijn.'
'Nou ja pap', zei mijn zoon, 'kan ook voordelen hebben', waarop zijn dochter, mijn kleindochter zei dat hij dat niet kon maken, waarop hij weer zei, dat ze niet zo woke moest doen. Tijd om in te grijpen.
'Jongens, ik snap de gevoeligheid, maar ik moet jullie teleurstellen, die is tijdloos. Er zijn altijd altijd mensen die iets vinden van wat een ander zegt of denkt. En overigens ging het gebit pas na het zingen de kerk uit.'
Ik liet maar achterwege dat ik me best wat kon voorstellen bij de foute opmerking van mijn zoon. Ik houd van mijn achterland, maar verlang naar mijn voorland.
Kerstmarkt : Mensen bekijken en horen even over de grens
Toen ik een gratis bustochtje in de schoot geworpen kreeg ging het allemaal net ietsje anders dan gepland. Op zaterdag 29 november stond ik om half 8 ’s ochtends klaar voor een bus, die mij naar Oberhausen zou brengen, voor de kerstmarkt. Door een miscommunicatie van de reisorganisatrice met de buschauffeur kwam het vervoer bijna twee en een half uur later.
De rit verliep verder perfect, op een paar keer “Stau” na. Vond het wel apart dat de info in de bus in het Nederlands en Turks gedeeld werd… Bij aankomst in Oberhausen kregen we allemaal een envelopje met een kerstkaart, en daarin € 10,- als goedmakertje voor de vertraging.
Een kerstmarkt is leuk maar niet om er een halve dag te vertoeven. Na de koffie met apfelstrudel (daar was ik om een uur echt aan toe!) wandelde ik via een megagroot reuzenrad, een sneeuwrodelbaan voor kinderen en de Eiswelt naar het winkelcentrum Westfield Centro, het grootste winkelcentrum van Duitsland. Bedoeling is natuurlijk dat je daar naar toe gaat om te shoppen; maar ik koos voor het inademen van de sfeer. Ik vond een plekje op een uiterst comfortabele bank op de eerste etage Van daaruit had ik prima zicht op de benedenetage en vooral op alle passanten. Vaak hoorde ik Nederlands spreken om mij heen, voelde me niet echt als in “Die Heimat”.
Maar het is dus wel genieten van de mensenstroom die op gelijke hoogte en zes meter lager langs schuifelde, Ik had niet de indruk dat iedereen er gericht op zoek was naar iets speciaals, een koopje (?). Toch zeulden velen goed gevulde tassen met zich mee. Het geheel deed Amerikaans aan, en het herinnerde aan mijn bezoek aan Californië begin december 2010, waar ik in zo’n winkelcentrum overspoeld werd door kerstklanken. De sfeer was er vandaag prettiger dan in Hoog Catharijne in Utrecht.
Wat zou al die mensen bewogen hebben hun zaterdag daar door te brengen? Ik zag veel stelletjes en complete gezinnen op zoek, ja, naar wat? Leuk is dat het gezelschap links en rechts van mij op de bank niet steeds hetzelfde was. Een paar Hollanders, een Duits echtpaar. Ik begon trek te krijgen in de glühwein, die zou ik in de kerstmarkt zou moeten scoren. Ik genoot van het mensen bekijken, in dat opzicht kwam ik in het winkelcentrum ruimschoots aan mijn trekken, mijn tong wilde ook aan zijn trekken komen
Naast mij namen twee jonge dames plaats met een leuke doosje met de tekst “Cookie Couture” Nu weet ik wel wat Haute couture voorstelt, maar een Cookie Couture? (ik haat Cookies op internet). Een van beiden opende het doosje, er zat een chocolade brownie - koekje in en bij gebrek aan bestek hapten ze beiden om beurten een stuk van deze lekkernij af.
In elk geval motiveerde mij dit om nogmaals naar de kerstmarkt te gaan om aan de verlangens van mijn inwendige mens enigszins tegemoet te komen. Zoals gezegd gedaan, eerst een glas glühwein, heerlijk warm, en als alternatieve maaltijd een bak gepofte krieltjes met saus. Zo kon met een gevulde maag de terugrit een aanvang nemen. Die verliep zonder horten en stoten, tenminste? Omdat de roots van zowel de chauffeur als een deel van de inzittenden kennelijk in Turkije lagen was de muziek van de intercom deels op deze cultuur afgestemd, in plaats van de overbekende Merry Christmas en Jingle Bells songs.
Enkele dames werden door deze muziek geïnspireerd om te bewegen; zij begonnen in het bovenste deel van de bus op het gangpad te dansen. Dat kon de chauffeur niet waarderen, vanwege de gevaren die dit met zich meebrengt in een rijdende bus op de snelweg. Hij moest derhalve deze lady’s even tot de orde roepen.
Ik vond het een grappige dag, die toch wat anders verliep dan ik eerst had gedacht. Hierdoor heb ik met twee cultuuruitingen kennis kunnen maken. Ik had als het ware een date met de Duitse kerstsfeer en de manier, waarop mijn medelanders zich kunnen vermaken. En aan het begin van de dag heb ik geleerd dat er niets mis is met een beetje geduld uitoefenen, mij te laten verrassen en aan te passen aan de omstandigheden.
Op Things2share probeer ik nog wat beelden van deze dag te plaatsen.