Blogs

Als iets een gevoelige snaar raakt, zorgt het ervoor dat mensen het goedkeuren of ermee instemmen. Iedereen heeft dingen in zijn leven, waar hij of zij vierkant achter staat. Soms zijn ze vergelijkbaar met wat een axioma in de wiskunde is. Ik kreeg van mijn zoon en schoondochter voor mijn verjaardag een boek, dat niet op mijn verlanglijstje stond. Een dag later ben ik erin begonnen met lezen, het heet Dagklad, van Marius Jaspers. Een bloemlezing van 15 jaar columns die deze auteur in het Haarlems Dagblad heeft geplaatst. Dit geschenk was een schot in de roos, als blogger moest ik wennen aan de schrijfstijl, maar wat zaten er pareltjes in. Jammer dat ik deze schrijver nooit zal ontmoeten, hij is vorig jaar augustus op 71 jarige leeftijd overleden.

Vorige week vertelde ik jullie over Wim, die tijdelijk bij zijn vriendin Martha was ingetrokken om haar 7 weken mantelzorg te verlenen na haar heupoperatie. Nu wil ik graag de rest van zijn verhaal vertellen (met zijn toestemming!). Wim is altijd heel openhartig naar mij geweest omtrent zijn omgang met vrouwen en zijn gevoelens voor de vriendinnen die hij voor kortere of langere tijd had.

Zowel in een gesprek met mensen, die op deze site actief zijn als in contacten met mensen die ik in een andere context ontmoet krijg ik door wat zij vertellen een beeld van hun levenswijze. Het gebeurt af en toe dat ik een déja vu heb. Een situatie, die ik in een eerder contact meemaakte wordt nu nogmaals aan mij voorgeschoteld. Soms heb ik meteen de neiging om te vertellen over mijn eerdere ervaring, maar ik kan dat beter niet doen.

Ik was ergens in de twintig, zij was al een eindje in de dertig. We werkten allebei als freelancer bij een reclamebureautje en we werden verliefd op elkaar.

Begin december smakte ik aan het begin van de avond met een enorme klap tegen de grond omdat ik, redelijk onachtzaam, had geprobeerd mij een weg te banen door een glazen pui bij de ingang van een zorginstelling in Nijkerk. Gedreven door adrenaline ben ik nota bene nog in staat geweest met mijn auto naar mijn woning in Soest te rijden.

Een goede vriend van mij, Wim (niet zijn echte naam) heeft al drie jaar een LAT-relatie met Martha (verzonnen naam). Hij heeft haar ontmoet toen hij tijdelijk lid was van een popkoor. Hij is dol op haar omdat ze zo makkelijk is in de omgang. Een hemel op aarde vergeleken met zijn ex-vriendin Jolanda (onechte naam) van 10 jaar geleden, die best lastig was in de omgang. Wim en Martha gaan overal enthousiast op af, zijn in elkaars familie-en kennissenkring helemaal ingeburgerd en als extra bonus wonen ze niet ver bij elkaar vandaan. Zodoende houden ze genoeg tijd over om apart ook hun eigen ding te kunnen doen.

Soms kijk ik over mijn eigen schouders mee als ik aan het werk ben - of het nou tekenen, schrijven, planten water geven of de printer aansluiten is. Ik zou dat niet moeten doen, dat meekijken, want dan ga ik fouten maken. Wanneer er iemand anders meekijkt, maak ik ook fouten; vooral als het zo iemand is die mij vergeeft dat ik ben wie ik ben. (Maar laat mij een tekst voorlezen aan een zaal vol mensen en ik ben één en al focus!) Soms zie ik mezelf door de stad lopen, door de oude nieuwe stad waar ik woon. Dat is dus ook gevaarlijk. Ik heb een hekel aan het woordje ‘ook’.

In de kern schuilt in ieder van ons nog het kind