Blogs

Soms kijk ik over mijn eigen schouders mee als ik aan het werk ben - of het nou tekenen, schrijven, planten water geven of de printer aansluiten is. Ik zou dat niet moeten doen, dat meekijken, want dan ga ik fouten maken. Wanneer er iemand anders meekijkt, maak ik ook fouten; vooral als het zo iemand is die mij vergeeft dat ik ben wie ik ben. (Maar laat mij een tekst voorlezen aan een zaal vol mensen en ik ben één en al focus!) Soms zie ik mezelf door de stad lopen, door de oude nieuwe stad waar ik woon. Dat is dus ook gevaarlijk. Ik heb een hekel aan het woordje ‘ook’.

In de kern schuilt in ieder van ons nog het kind

De eerste twee communicatiemethoden waren in mijn jeugdjaren nog niet uitgevonden. Voor het onderhouden van contact met familie, vrienden en bekenden was ik aangewezen op de bakelieten spreekdoos, op (toen nog) de PTT en mijn fiets of het OV.
Het gemak dient de mens. Om iemand een hart onder de riem te steken (hem of haar uit de put helpen door iets aardigs of bemoedigends te zeggen) of om iemand gewoon ergens mee geluk te wensen zijn we nu steeds meer geneigd om te appen of te mailen, of door van ons medeleven blijk te geven door een post op een algemene chatbox.

Ja, die van die tinten. Deze week kreeg ik een melding van Netflix dat, naar hun zeggen, een van meest populaire en pikante filmseries ooit binnenkort te zou zijn.

Tijdswaarnemingen
Gisteren was het de dag, dat het elf jaar geleden was, dat mijn man overleed. Herinneringen daaraan worden weer deel van het heden. Tijd is verleden, heden en toekomst, maar eenmaal gestorven houdt de tijd voor degene die sterft op. Allerlei gebeurtenissen, gevoelens, muziek enz. uit de verleden tijd maken dat ik ben en leef zoals ik met deze momenten nu ben en de verleden tijd niet is los te koppelen van het heden. Gewoon omdat ik leef in mijn tijd.

Gelukkig maakt dat in het verloop van de tijd de scherpste randjes van pijn en verdriet wat afzwakken. “De tijd heelt alle wonden” een veel gebruikt gezegde. Of het alle wonden heelt, daar ben ik niet direct van overtuigd, maar in ‘het de tijd geven’ maakt dat het in die periode de mogelijkheid biedt om alles een plek te geven.

Nu ik gisteren op Tv het schaatsen op natuurijs in Winterswijk zag, moest ik weer denken aan de wintertijd 1955-1956. Ik heb het even opgezocht. Volgens het KNMI was deze winter op één na de ergste koudegolf in de 20e eeuw. Iedere keer komt de herinnering weer boven hoe ik als achtjarig meisje terug liep naar huis nadat ik was wezen schaatsen op het Overijssels kanaal nabij Schalkhaar. In mijn beleving geen geringe afstand. Het was bitterkoud en kon met moeite mijn tranen bedwingen door mijn koude benen, handen en voeten. Mijn moeder had mij nylons van haar, vastgemaakt met jarretels, nog geen panty, aangetrokken, maar veel hielp dat niet. De veters van de schaatsjes die bevroren waren en ik met mijn koude handen moeilijk los wist te maken, zorgen dat deze herinneringen aan schaatsen en erge kou mij altijd bijblijven uit herinneringen van de verleden tijd.

Afgelopen week viel er dan in deze winter eindelijk een beetje sneeuw en vroor het tijdens het enkele nachten. Enkele dagen scheen de zon volop en dan vind ik het heerlijk weer om een wandeling te maken. Maar ik houd niet van kou. Alles wat ik aanraak voelt koud aan. Ondanks handschoenen aan tijdens het fietsen zijn mijn handen nog koud. De kou in mijn huis heb ik het afgelopen weekend ervaren. Door de hogere gasprijzen wilde ik de thermosstaat van mijn vloerverwarming wat lager zetten. Zeker in deze momenten mis ik mijn technische man. Natuurlijk probeer ik eerst alles zelf op te lossen, maar in dit geval had ik iets verkeerd gedaan en ik kreeg mijn huis niet meer op temperatuur. Uiteindelijk heb ik dan toch maar hulp ingeroepen. Een buurman was zo lief om op zondagmorgen mij te helpen.

Natuurlijk is het fijn, dat er in je omgeving mensen zijn die behulpzaam zijn, maar het liefst zou ik het zelf allemaal regelen. In veel dingen vind ik mijzelf best handig en inventief, maar ik vind het ook normaal, dat ik nou eenmaal niet alles kan. Dat vind ik het lastige aan single zijn. Aan de andere kant heeft het ook veel voordelen heb ik gemerkt nadat ik het tweezijn los had kunnen laten. Want ook het gemis van het tweezijn na een scheiding, of overlijden speelt een belangrijke rol. Het missen van een vertrouwde partner in het delen van emoties. Het vertrouwde naast elkaar dingen doen in en rondom het huis. De tijd heeft mij geleerd daarmee om te gaan. Ik denk, dat ik bij het aangaan van een nieuwe relatie, ik, om alles met iemand anders weer te moeten gaan delen, ook daaraan weer zal moeten wennen. En de verleden tijd bepaalt nu eenmaal in het heden hoe we over de dingen denken en voelen uit de tijd van onze herinneringen. En ik heb al een tijdje geleefd om veel herinneringen te hebben. Maar ik blijf positief denken, want ook de tijd uit het verleden kan mij helpen om hiermee om te gaan wanneer ik überhaupt een nieuwe liefde zou ontmoeten.

Om maar met de deur in huis te vallen : een afwijzing is voor niemand leuk, niet voor degene die afgewezen wordt, ook niet voor degene die de afwijzing doet. Het maakt wel verschil in welk stadium van contact dat gebeurt.

Het leven is één grote leerschool. Bijna elke dag gebeurt er iets, waar ik lering uit kan trekken. Mijn opleiding begon nog voor dat ik in de schoolbanken plaats nam. Papa en mama legden de basis voor mijn geestelijke en lichamelijke ontwikkeling voordat ik de eerste klas van de kleuterschool en de eerste klas van de lagere school in stapte. Tegenwoordig heet dat groep 1 en groep 3 van het basisonderwijs, ik vind dat nog altijd een wat kille benaming.

Als ik een hond was, dan zou dat een uitstekende aanbeveling zijn. Speelse hond, fijne speelkameraad, gehoorzaam, lief voor kinderen en voor andere dieren en tenslotte dus, niet onbelangrijk, kan goed alleen zijn.