Blogs

Weer zo’n uitspraak, die op gebiedende wijze wordt vertolkt. En tegelijkertijd in verschillende situaties en met uiteenlopende bedoelingen gebezigd wordt. Nu ik dit schrijf ben ik, een paar dagen voor mijn kerstreis, bezig met het inpakken van mijn koffer en handbagage. De voorbereidingen van een vakantie zijn aan een kant leuk. Ik verheug mij over wat ik ga zien en ook welke mensen ik ontmoet, binnen het reisgezelschap, ik ga met een bus naar Toscane, maar misschien ook ter plekke.

‘Heb je condooms bij je?’ Ik schrik van de vraag. Impertinent is misschien te sterk uitgedrukt, het is meer de timing die me dwarszit. Prematuur wil ik de vraag wel noemen.

Ongemerkt wordt er op mij en zeker ook op u vaak druk uitgeoefend om iets te doen of juist iets na te laten. Anderen proberen u en mij in een bepaalde richting te duwen; vaak om geldelijk gewin of omdat er andere persoonlijke belangen in het geding zijn.
Ik denk onwillekeurig terug aan een gezegde: Moeten is dwang en huilen is kindergezang. Helaas zijn er veel verplichtingen, voor een deel zijn het afspraken die ik mijzelf opleg. Of ze vloeien voort uit in een eerder stadium aangegane afspraken.

In de afgelopen zestig jaren heb ik heel wat avonturen

Het is alweer bijna Kerst. Voor de een voelt het als een eeuwigheid geleden, de ander vindt het jaar snel voorbij gegaan. Hoe komt dat? Dat heeft alles te maken met hoe je hersenen omgaan met het begrip tijd. Een ouder persoon die weinig onderneemt heeft vaak het gevoel dat de dag langzamer voorbijgaat dan een jongere die het druk heeft op school. Aan het eind van de dag heeft de scholier het gevoel dat de tijd is omgevlogen, doordat er zoveel nieuwe indrukken op hem zijn afgekomen.

Hoe ieders leven loopt is van veel factoren afhankelijk. Evenals de manier, waarop een fysieke afstand overbrugd wordt. Wie een auto heeft gebruikt dit vervoermiddel soms te pas en te onpas, ook voor kleine afstanden die zich meer lenen voor een fietstocht of een wandeling, uiteraard is voor mensen met een lichamelijke beperking een auto vaak het aangewezen vervoermiddel.

Er zit een man in mijn hoofd. Nee, het is niet de man naar wie ik op zoek ben, of op zoek denk te zijn, of welke andere man dan ook. Helder is het beeld niet. Wat er in mijn hoofd zit, is de voorstelling van een met die man gedeeld leven: blijdschap, vertrouwdheid, begeerte, wederkerigheid.
Het is een romantische voorstelling; ik ben nu eenmaal een kind van na de Romantiek.

Uitdagingen en keuzes

December, de tijd om wensen te doen. Maar of ze in vervulling zullen gaan, dat is andere koek. Wèl in de romantische kerstfilms natuurlijk, die nu alweer in grote getale over ons worden uitgestort.