Blogs

De opmaat: Een Belg uit Friesland, een verwaterde dag en slapen bij het vliegveld.
In de kerstweek ging ik met 49 singles in een bus naar La Bella Italia. De afgelopen jaren was ik vaker tijdens de kerstdagen elders in Europa. Zo ook nu. De ophaalbus, vertrek om half zes, bracht mij en andere kerstreizigers naar restaurant het Witte Huis in het dorp Zeeland voor de overstap in de “echte” bus na de koffie. De karavaan bussen waaierde over het Brabantse en Limburgse land uit richting grens. Op dit eerste traject richting München viel er veel regen en natte sneeuw. Mijn reisgezelschap telde dus 50 personen, volle bak. En wat zie je dan tussen de buien door? Heksenbezems, industrie, af en toe een stop om de benen te strekken en iets te drinken, te eten en / of te toiletteren. Maar ook om kennis te maken met de reisgenoten, het gezelschap waar ik ruim een week mee zou verkeren. Tom, de chauffeur was van oorsprong een Antwerpenaar, (zijn accent verraadde zijn geboorteland overduidelijk) maar hij woonde vanwege de liefde al een tijdje in Leeuwarden… Wat je van ver haalt is lekker doet kennelijk ook in België opgeld. We hebben overnacht in een hotel bij München Airport.

Ik lees vaak in profielen op een datingsite dat hij of zij wel graag een vriend (in) wil maar toch genoeg ruimte wil houden om zijn (haar) eigen “ding” te kunnen doen. Wat dat ding is moet ik dan zelf bepalen uit de beschrijving van hobby’s, het hebben van huisdieren, de plaats die familie in het leven in neemt, en zo zijn er zeker nog meer belangrijke aandachtsgebieden te noemen, waar een nieuwe liefde rekening mee moet houden.

Het voornemen om eens drastisch te kijken wat er zoal uit mijn huis naar de kringloopwinkel kon, had ik al een hele tijd. Maar ja, waarmee ga ik beginnen? Losse spullen die al jaren ongebruikt in de schuur en/of op zolder staan, geeft ruimte dacht ik. Maar de eerste 2 grote dingen die nog niet kapot waren en die ik daar naartoe bracht wilden ze niet eens hebben : een losse centrifuge en een kleine analoge tv. Brengt U dat maar naar de milieustraat mevrouw, dit soort dingen kunnen we zelfs aan de straatstenen niet meer kwijt, zeiden ze. Ach ja, best logisch dat ze zo reageren, dacht ik.

Lang geleden was het in mijn familie een simpele zaak:

In de diverse uitverkiezingen van Woord van het Jaar in 2012 viel het woord pandapunten overal in de prijzen.Dat had misschien ook wel te maken met het aangekondigde einde der tijden, waar ik een paar weken geleden over schreef.

In alle welvarende, westerse landen is een decreet uitgevaardigd: Gij zult gelukkig zijn tijdens de kerstdagen. En nog een decreet: Gij zult ongelukkig zijn tijdens de kerstdagen. Het eerste decreet geldt voor de mens samen, het tweede geldt voor de mens alleen. En ik denk: Laat mij maar gewoon de terugkeer van het licht vieren, met een versierde boom, cadeautjes en lekker eten. Zowel samen als alleen. Oppervlakkig? Zou de wereld echt een betere wereld worden, de mensheid een meer liefdevolle mensheid, als ik erover schrijf en zing? Wat niet wegneemt dat ik het mis, dat liedjes zingen met kerst. Kleine droefheid levert nu eenmaal mooie liedjes op, ontroering scoort beter dan pure blijdschap. Het kindje in de kribbe dat ‘midden in de winternacht’ werd geboren naast de terugkeer van het licht….

Hohoho! Merry Christmas. Allicht dat de Kerstman wel een paar overuren moet maken, als hij zijn jaarlijkse ronde doet om een stuk of honderdmiljoen pakketjes te bezorgen.

Lang voor het digitale tijdperk, toen er nog in guldens betaald werd, had je de rubriek "huwelijk en kennismaking" in de zaterdagkrant. Daar stonden veel contactadvertenties in. Ik werkte toen in de infohoek folders en tijdschriften van onze bibliotheek.