Blogs

Een metafoor.
In heel Nederland zijn veel stoepen tijdelijk opgebroken. Langs de weg staan grote haspels waarop (in mijn stad) oranje gekleurde kabels gewonden zijn. Er graven enkele mannen in de grond, ze leggen de kabel er in en ze sluiten het tegelpad weer af. Er steekt langs veel huizen een stukje kabel boven de grond uit. Wanneer ik hen vraag wat ze doen lukt het mij niet of slechts heel moeizaam met hen te communiceren.

Ik las ooit eens een stukje over hoe de menselijke levensloop zich in grote lijnen beweegt van de "al" -fase via de volwassenheid naar de “nog” -fase en tenslotte naar de “niet meer” -fase. Een grapppige eye-opener die is blijven hangen.

Gemiste kansen. Ik tel ze net zo talrijk als de afwijzingen.

Op een regenachtige dag zette ik overdag even de televisie aan op een van de NPO-zenders. Een reporter stond in een drukke stad vrouwen te interviewen. Eerst sprak hij een jonge vrouw aan. Durf jij nog overal in de stad alleen over straat, vroeg hij haar. Nee, antwoordde zij, bepaalde wijken of straten mijd ik, zeker 's avonds. Vervolgens kwam er een oudere dame in beeld. Als het donker is, ga ik niet meer naar buiten, zei ze beslist. Ik doe ook de voordeur niet open als er in de avond wordt aangebeld door onbekenden, voegde ze eraan toe.

Vanavond heb ik me voorgenomen teksten te schrijven voor mijn nieuw op te richten stichting maar het vlot niet zo. Gisteren heb ik het grootste deel van de dag in de bieb de genealogie en context van mijn overgrootoma in Ruurlo uitgezocht,

Veel organisaties, die hun oorsprong niet hebben in de overheid, zoals belangengroepen, maken door terugvallende inkomsten een moeilijke tijd door. Ook is er sprake van onmin tussen groepen, die zich inzetten voor doelen, die lijnrecht tegen elkaar ingaan.

Ik keek niets vermoedend in de regionale krant naar een mooie foto van een ouder stel, dat op een tweezitsbankje zat. Zij had een fotoalbum op schoot en keek daarin. De man keek mij indringend aan. Ik herkende die oogopslag en dat zorgde onmiddellijk voor verwarring bij mij. Dat is Bram (verzonnen naam) besefte ik meteen, de artistieke kunstenaar waar ik in mijn begintijd bij 50plus een hele leuke tijd mee heb gehad. Zelfs vanuit deze krantenpagina vulde zijn blik mijn hele woonkamer.

Zal ik je eens iets vertellen? Ja, jou, met je idee fixe dat je liever je mogelijk toekomstige geliefde ‘in het wild’ zou ontmoeten? In de supermarkt, bij de hamburgers? Of op perron 1 van station Leiden Lammenschans? Of in de wachtruimte van de dierenarts? Dat iemand vinden via een datingsite omslachtig, ingewikkeld en schier onmogelijk is? Een noodsprong bovendien? Nou, zo iemand daadwerkelijk in het wild tegenkomen, dàt is pas een uitdaging!

Ik deed gewoon wat ik graag doe: lange wandelingen maken. Ik