Blogs

Een man waar het meteen mee klikt, kom ik via het daten zelden tegen. Het datinggebeuren is niet zo spontaan. Ik zie zijn foto, lees het profiel, of zijn interesse in mij ontstaat door mijn blogs. De echte ontmoeting kan dan nog roet in het eten gooien, als het niet soepel loopt. Bij een ontmoeting in het wild, kom ik vaker een leuke man tegen. Bij vakanties, een dagje uit of bij een feestje gaat het gesprek niet over gezondheid, arbeidsverleden of vorige relaties. Je praat over wat er te zien is, waar je nog naar toe wilt gaan, of wat de connectie is met de gastheer/vrouw op het feestje. Het is gewoon een spontaan gesprek zonder bijbedoelingen. De kans dat ik hem leuk ga vinden is vele malen groter.

Een verkapt kerstblogje
Tijdens de kerstdagen en oud- en nieuwjaar is het vaak een lastige keuze waar we dit vieren. En vooral met wie. Nu ik dit schrijf zitten wij midden in de decembermaand, ook wel de feestmaand genoemd. Een drukke tijd, het zijn weken waarin velen eigenlijk tijd te kort komen. Daten is nu even niet aan de orde. Tijdens de dag voor kerst, (in Duitsland aangeduid als Heiligabend) de beide kerstdagen en rond oud – en nieuwjaar is iedereen volop bezig met het vieren van, ja van wat?

Na de verkiezingen volgden er nog allerlei andere, meer voorspelbare.

Onder ons 50-plussers zijn er ongetwijfeld velen, op wie door hun kinderen een beroep wordt gedaan hen uit de brand te helpen door incidenteel of regelmatig op te passen op de jongste telg of telgen van de stamboom.

Dorst. Ik heb gemberkoekjes gekocht, bedsokken, chocolade, een snijplankje, een lichtgrijze wollen legging, kerstservetten. En nu heb ik dus dorst. Vanochtend reed mijn trein door de lichter wordende dag naar het noorden - en nu rijdt hij door de donker wordende dag terug naar Leiden. Zo rijden ze altijd, die treinen. Zo blijft de idee-fixe van het helder groene noorden en de smoezelige randstad in stand. Zo werkt heimwee. Heimwee? Het noorden was, hoe graag ik daar ook gewoond heb, mijn thuis niet. Toen niet en nu niet. Thuis is een donker plein vol lichtjes, het wandelpad langs de singel, het pontje over de rivier, de zee, de kathedraal waarin het kaarsje brandt dat ik heb aangestoken. Thuis is een arm om mijn schouders.

De Milennium nacht kwam eraan. De meeste van jullie herinneren je misschien nog wel, wat een angst en drukte er werd geventileerd. Beveiligingssystemen zouden uitvallen, brandweer sprinklers zouden niet werken, er kon muiterij en plundering uitbreken, er was misschien geen verlichting op landingsbanen en dan heb ik het nog niet eens over de voorspelde ellende in andere regio's.

(Vertaald: gelijkgestemden)

En dan kom je ineens zomaar, totaal onverwacht, een man tegen die helemaal op hetzelfde spoor zit! Wat een genot, wat een opluchting, om weer eens helemaal relaxt en open te kunnen praten.
Het was geen date of romantisch iets. Ik heb met 2 ongevallen nekletsel opgelopen en krijg daarom af en toe hulp in huis. Tegenwoordig zit daar ook wel eens manvolk bij en zo ook vandaag. Ik had hem nog niet eerder gehad, dus had tevoren geen idee wat te verwachten.
Nou heb ik ooit in Indonesië gewoond en dan was je als blanke verplicht bediendes aan te nemen om zo werk te verschaffen. Ik heb zo een paar jaar geleefd met continu vreemden in en om huis. Dat lijkt leuk en luxe, maar je bent gewoon totaal je privacy kwijt en da’s niet iets waar ik fan van ben.
Ook als er dan zo’n hulp komt, zit ik daar dan stevig tegenaan te hikken. Ondanks dat het ook wel weer super fijn is en de hulp maar een paar uurtjes hier is.
Afijn, vandaag dan dus die man. Het klikte gewoon meteen, dat voel je als gevoelsmens gewoon. Hij begon in de woonkamer met werken en al snel waren we in een heerlijk gesprek verwikkeld terwijl hij vrolijk door poetste en zeemde.

Om 20.45 uur stond er deze week iemand bij mijn voordeur aan te bellen. Ik schrok een beetje, want ik verwachtte niemand. Ik schoof het gordijn een stukje open en keek wie er voor de deur stond. In het donker moeilijk te zien. Ik zag wel dat iemand naar me stond te zwaaien. Ik pakte de sleutel van het haakje en liep naar de voordeur. Toch maar even mijn buitenlamp aandoen voor ik ga opendoen, dacht ik.