De kunst van kritisch daten & verleiden
donderdag 18 mei 2017
De verschillen tussen mannen en vrouwen die er zijn en niet als men elkaar digitaal verleidt?
Sinds de oudheid wordt immers al gezegd dat:
Als man en vrouw elkaar ontmoeten, dan trekt de man stoer zijn zwaard van macht en kracht en sproeit de vrouw te allen tijde lustig haar gif van illusie en verleiding.
Wie is er beter, wie is er vooral eerlijker naar zichzelf en kan dat ook als deze zo natuurlijke machten te allen tijde domineren. Wie kan er daadwerkelijk verleiden zonder te verleiden en vertelt de wannabe partner integer over zijn of haar minder leuke kanten? Man of vrouw?
Het wordt gezegd dat 90% van de mannenpopulatie op datingsites slechts uit is op ……., dat zijn dan de letterlijk lelijke en hormonale (normale?) mannen zou je kunnen zeggen, maar nagenoeg iedereen verzuimt te vertellen van al die zo pragmatische toeschietelijkheid van die zo brave onschuldige zwakke vrouwen….. Houdt de natuur ons voor de gek of proberen wij de natuur listig te omzeilen en ons libido slinks te verbergen?
Hoeveel spiegels moeten wij plaatsen achter elke boom? Wanneer zijn we dan mooi, spiegeltje, man en of vrouw. Als we zelfkennis – hoe waarlijk mooi is dat - hebben of als de hormonen van de ander van slag raken van onze leuk geposeerde uitstraling?
Mannen en vrouwen die als in never ending een kansloos schijngevecht houden over wie het meest empathisch zou zijn, wie zijn emoties het beste kan en durft te tonen. Wie sterk durft te tonen in kwetsbaarheid, het credo van deze tijd. Maar wie heeft er compassie met het misleidende man en vrouw denken?
Wie staat los, is onafhankelijk van het mooie stoere knappe en vooral vermogende man denken en zo een knappe vrouw / maar ik ben gezellig en spontaan en gek met mijn kinderen. Clichés en doodsaaie superlatieven van romantiek en vele glaasjes wijn bij de open haard maken de kritische dater horendol, wat een ellende van alledaagse ongeloofwaardigheid.
Wanneer passen twee zelen dan wel bij elkaar? Als ze weten wat welwillendheid is en tegen elkaar kunnen zeggen, laten we vrienden worden en elkaar helpen het verleden te vergeten. Twee ziellekes die hun oude dag verder samen gaan bewandelen, want. In vroeger dagen werd dit alchemie genoemd, het maken van een nieuwe legering, het samensmelten:
Als je van twee zielen één hebt gemaakt
Van elkaars binnenkant de buitenkant
En andersom
Het bovenste als het onderste
Wanneer je het mannelijke en het vrouwelijke één maakt
Het mannelijke niet meer mannelijk is
Noch het vrouwelijke
Met beide ogen samen verder kijkt in plaats van met één oog
Er geen hij en zij meer is, maar wij
Wellicht zul je dan vinden wat je zocht
En vervolgens blijven zoeken
Als we 50, 60plus nog ronddolen door dat donker levenswoud, vaak door holle wegen waar moeilijk uit te klimmen is, dan hopen mannen èn vrouwen op een succesvolle jacht en een knusse herberg om elkaars ziellekes daar te behagen. Een zo doodgewone verrukking van je thuisgekomen voelen.
En daten is dat dan eigenlijk niets anders dan een parendans van illusie op het internet? Waar we digitaal verbinding zoeken met onszelf. Waarom als we allemaal zo gezellig, spontaan en evenwichtig zijn, ons leven inmiddels op een rijtje hebben, cruisen we dan op onze leeftijd nog met onze ziel onder onze arm op datingsites?
geplaatst door Diemer - 5372 keer gelezen
Vorige berichten
Paradise by the Dashboard Light
In Paradise By The Dashboard Light –een geweldig nummer trouwens!- werd gezongen over 1e, 2e en 3e honk. Doel was natuurlijk een homerun te maken!
Als 12 jarig meisje ging dat finaal langs me heen, maar ik had vriendinnetjes met oudere zussen die meer opvingen over seksuele dingen. Zij vertelden dat het over seksuele handelingen ging.
Ik begreep het nog altijd niet, maar vond het liedje wel heel goed.
Even fast-forward naar nu en het lezen van “Mars & Venus on a Date”. De auteur noemt daarin ook een soortgelijk iets als die 4 honken.
In de eerste fase heb je initiële aantrekkingskracht. De uitdaging is de mogelijkheid te creëren om dat te laten zien en om die ander te leren kennen.
Fase twee kan wat lastiger zijn omdat hier onzekerheid de kop opsteekt. Is hij/zij wel de juiste voor mij?
Het is heel normaal om je af te vragen of iemand die je op zich leuk vindt echt wel diegene is waar je de rest van je leven mee door wil gaan brengen.
Toch zie je hier dat m.n. mannen afhaken omdat ze door die twijfel denken dat dit het niet is. Vrouwen maken vaak de fout om achter de man aan te gaan, wat bijna altijd averechts werkt.
Dit kan een heikele periode zijn waarin iets met echte potentie abrupt ten einde komt. Zoals men zegt, het kind met het badwater weggooien.
Als je dit vaker meemaakt, kan het erg ontmoedigend zijn en leiden tot geen zin meer hebben om nog te daten. Het is daarmee een heel belangrijke fase!
Nou is de reden dat ik dit boek aan het lezen ben om voor persoonlijke groei, maar ook was ik nieuwsgierig of ik er dingen in kon herkennen van vorige relaties.
Soms vind ik het lastig om helder te krijgen waarom iets fout is gelopen. Als je daar meer inzicht in krijgt, kun je dingen bijsturen zodat je niet weer hetzelfde doet.
Als ik dan naar fase 2 kijk, denk ik dat het bij mij een aantal keren daar is blijven steken.
Voelen dat de man gaat twijfelen, wat terugtrekt, niet laat merken “ik ga voor jou, jij bent het voor mij! Met jou wil ik oud worden!”
Juist het tegenovergestelde. Wel blijven waar hij is, maar met een voelbare vibe van “Ik weet het niet zeker. Ik vind het wel leuk, maar ik weet het nog niet.”
Daar werd ik op mijn beurt mega onzeker van en helaas ga ik dan harder lopen. Meer mijn best doen.
Ik vind dat heel moeilijk om te ervaren, omdat ik zelf al wel veel verder ben met mijn gevoelens.
Leerpunt: niet zo snel emotioneel geïnvesteerd raken.
Hoe doe je dat? Goede vraag.
Heldere grenzen, goed bij je standards blijven ook al doet het misschien pijn en geeft het verdriet. Want dat is het, he. Niemand zit te wachten op (weer) verdriet.
Anderzijds had het me een hoop verdriet bespaard als ik wel veel eerder voor mezelf was opgekomen en had gezegd, “Dit wil ik zo niet. Dit voelt niet goed voor mij.” En zonodig de stekker eruit trekken.
Als ik heel eerlijk ben, is er zelfs een grote kans dat ik nu in een fijne relatie had gezeten als ik dat had gedaan.
Zeer waarschijnlijk had het positief gewerkt als ik mijn grenzen had aangegeven en gehandhaafd, en waren we met wat tijd soepeltjes doorgeschoven naar fase 3: exclusiviteit.
Ik denk dat we als stel een beetje tussen fase 2 naar 3 op en neer gingen. Met fase 3 ben je namelijk nog niet helemaal uit de brand.
Het boek loopt niet helemaal synchroon aan het liedje wat 4 fases heeft. In het boek worden er 5 genoemd.
In de 4e is er diepere intimiteit en pas in de 5e kom je op de echt vaste verbinding. Dan kun je meer gaan ontspannen en ook elkaars minder leuke kanten gaan ontdekken zonder dat daarmee de relatie in gevaar komt.
Het stomme is dat ik zelf al heel makkelijk doorschiet naar fase 4 & 5, maar ja, als de ander nog niet zover is, kom je nergens. Het enige wat ik dan bereik, is dat ik mezelf onderuit haal. Want fijn voelt dat niet natuurlijk. Het leidt tot onzekerheid en het kan je zelfvertrouwen een knauw geven.
Om weer vol goede moed je datingschoentjes aan te trekken als het fout is gelopen, kan dan best erg spannend worden. Het schijnt dat veel vrouwen er na een tijdje maar vanaf zien.
Feitelijk moet ik wat bewuster en alerter gaan daten. Ik vind dat als mega gevoelsmens lastig.
Dan denk ik stiekem, "Waarom komt die geweldig leuke vent niet gewoon aanbellen?!"
Dat zou super zijn.
Maar ja, je moet zelf verantwoordelijkheid nemen voor wat niet werkt, en ook voor wat je wil.
Dan is dit er ook nog: Bruce Lipton zei dat bijna niemand echt van zichzelf houdt. Als iemand dan tegen je zegt, “Ik hou van je!” heb je bewust of onbewust, “Hoe kun jij van me houden als ik niet eens van mezelf houd? Je hebt geen quality control!”
Interessante musings en heel niet verkeerd om eens te kijken naar hoe dingen zijn gelopen en wat je eventueel bij kunt schaven.
Inzicht geeft groei en verandering.
En grotere kans op die leuke partner!
Reuring
Het woord reuring heeft meerdere betekenissen. Het betekent meestal drukte en bedrijvigheid in positieve zin, een levendige sfeer, zoals op een feestje. Maar het kan ook ophef betekenen over iets, of een gevoel van onrust. Ook is het vaak een opwindend gevoel, veroorzaakt door een mix van geluid en beweging bij een evenement. In ieder geval duidt het altijd op veel activiteit. In dit blog is het een straattheater festival in Purmerend, genaamd : Reuring.
Reuring vindt elk jaar plaats in het laatste weekend van juni. Meestal op het grote plein tussen alle horecazaken aan weerszijden van de Koemarkt, pal voor theater Purmaryn, op het plein voor het museum en nog een 4e podium in een van de winkelstraten. De voorstellingen duren een half uur met een korte pauze daarna. Allemaal op loopafstand van elkaar, zodat je alles rustig kan bezoeken, want ze wisselen elkaar af in locatie en tijd. Ieder jaar ga ik er trouw heen, want de acts zijn leuk en van goede kwaliteit. Na afloop van ieder optreden gaan de artiesten, plus enkele mensen van de organisatie met de hoed rond, want het festival is gratis. Het publiek wordt daarom wel geacht een bijdrage in de kosten te geven aan de organisatie of een gulle gift aan de artiesten zelf te doen;
De 1e voorstelling was een complete circusact met risicovolle acties in de lucht, uitgevoerd door een jong echtpaar uit Argentinië. Geen vangnet of kussens op de grond. Een verkeerde beweging zou een keiharde smak op de stenen betekenen. Er zat veel humor in hun act. Regelmatig werd er gelachen, of hard geapplaudisseerd voor hun lenige acrobatiek. Na afloop hadden ze nog een kleine toegift ; hun zoontje van 4 jaar klom op blote voeten in rap tempo omhoog in een houten paal van circa vier meter, direct gevolgd door beide ouders voor het geval hij een verkeerde beweging zou maken. De kracht van dit jonge kind en zijn lenigheid waren opvallend. Het vertederde het publiek. Veel mensen liepen daarna rechtstreeks naar de artiesten zelf toe om ze een mooi bedrag te geven, ik natuurlijk ook.
De andere voorstellingen waren ook prima, maar de 1e act had toch de meeste indruk gemaakt op zowel mij als mijn festivalmaatje. Rond 1500 uur streken we neer op een van de terrassen op de Koemarkt voor een biertje en over het plein kwamen toen nog 3 muzikanten langs, die een lopende voorstelling gaven tussen alle podia. Even later reed er ook nog een mini-volkswagen bus voorbij, volgepropt met festivalgangers, die luid toeterend deze mensen als taxi vervoerde over het festivalterrein. Het weer was prima, het was afgelopen zaterdag gelukkig nog niet zo heet. We hadden een geweldige middag meegemaakt, waar we op de terugweg met veel plezier nog over zouden napraten...
Op reis - vervolg
Alleen op reis, dat heeft zeker zo zijn voordelen. Er is geen overleg nodig, geen ... en het is ook altijd duidelijk wie de rekening zal betalen. Niemand die mij verwijtend aankijkt als ik een verkeerde weg heb genomen, niemand die mijn zweetsokken hoeft te ruiken, niemand die bezorgd is of ik niet te weinig zus of teveel zo. Is dit nu vrijheid? Ik moet zeggen, het went snel, nieuwe routines vormen zich in een mum van tijd. Het helpt natuurlijk dat het meestal mooi weer is en genoeg te beleven , maar toch verbaast het me wel. Ik kreeg warempel een beetje spijt dat het alweer op zijn eind loopt. Ik had met alle plezier nog een dagje extra in dat oogstrelende natuurgebied willen wandelen. En in de verrassende stad B. had ik had ook wel wat meer tijd willen doorbrengen. Ik merk ook dat ik na een tijdje wat gemakkelijker word in het maken van contact, zoals ik me dat ook herinner van vroeger. Ik had eigenlijk verwacht dat de heimwee harder aan mij zou trekken. Maar het bevalt prima zo.
Anderzijds, een van de voornaamste zorgen van de eigentijdse reiziger is, of er wel “bereik” is, een rare uitdrukking eigenlijk, waarmee we bedoelen of we met onze smartphone in verbinding kunnen staan met onze reguliere contacten en informatiebronnen. Op dit moment is dat bijvoorbeeld niet het geval en het levert onmiskenbaar een gevoel van verlatenheid op, van teruggeworpen zijn op een kwetsbaar wereldje. Nu pas lijkt het een beetje op het backpacken van een halve eeuw geleden, ergens ‘in the middele of nowhere’, zo noemdem we dat toen, met de telefoon als enige contactmiddel. Want ook toen moest het wel heel gek lopen als je zelfs geen telefoon kon vinden. Verstoken van het internet ervaar ik sterker die andere kant van vrijheid, het niet-verbonden zijn.
Een quote van Em. Levinas komt in mij op: er is geen onafhankelijkheid die niet ergens afhankelijk van is. Ik zou niet vrij kunnen zijn als ik me niet tevens verbonden weet, ook al ben ik op dit moment niet ‘live’. Misschien is dat ook wel een verslaving van deze tijd, het altijd ‘online’ zijn. Onze voorvaderen hadden dat toch ook niet nodig; ze schreven elkaar brieven en wisten zich verbonden door in elkaars gedachten te zijn.
Inmiddels ben ik weer met het Internet verbonden, anders had ik dit bericht immers niet kunnen versturen. Ik denk dat ik dit vrije leventje nog wel een tijdje had kunnen volhouden; maar toch zou ik nou niet willen beweren dat alleen reizen fijner is dan met iemand samen. Het is in feite totaal anders. Samen ben je voortdurend elkaars back-up als het ware. In mijn eentje moet ik alerter zijn, althans dat voel ik zo. Veel meer bewust van mijn kwetsbaarheid maar daardoor ook in het algemeen oplettender. Het legt een dusdanig beslag op mijn aandacht dat er ook maar weinig ruimte overblijft voor beslommeringen aan het thuisfront (terwijl die, wanneer je samen bent, nu juist het meest voor de hand liggende onderwerp van gesprek zijn ;-). Kortom, ook al is samen reizen gezelliger, aan het reizen in je eentje zitten zeker positieve kanten.
Het is geen slecht gevoel, zo vrij en losgeweekt van het normale leven en het helpt natuurlijk als het mooi zomerweer is. Het komt denk ik aardig in de buurt van wat Eckhart Tolle ‘Leven in het nu’ noemt. Echter volgens mij doet het op langere termijn geen recht aan de realiteit, met verantwoordelijkheden en verpichtingen, met een verleden en een toekomst. Leuk voor een tijdje, dat oude backpackergevoel, dat je paspoort en American travelercheques - nu is dat mijn smartphone - de enige link zijn met je roots (want als je niet over geld kunt beschikken is de lol er gauw af). :-P