Blogs

gaan over zitten op een bankje, beginnen aan een nieuw werkstuk,

De keren dat ik op date ben gegaan ben ik achteraf tot geen andere conclusie gekomen dan dat alles wat er gezegd en gebeurd was onvoorspelbaar was. Is er iemand, die ook op date ging en al op voorhand wist wat er uit zou komen? Als een dater zo’n vooruitziende blik had zou hij / zij bij een negatief vooruitzicht de afspraak toch kunnen afzeggen?

Een van de belangrijkste verworvenheden van de digitalisering is de ‘undo’-optie. Daarmee kun je de laatste handeling ongedaan maken en vaak ook een aantal stappen verder terug gaan. Het kan nauwelijks overschat worden wat voor een enorme impact dat heeft op ons (digitale) leven!
In een ver verleden kwam mijn correspondentie nog uit een typemachine. Een tikfoutje kon nog worden hersteld met typex maar vaak zat er niks anders op dan oprnieuw te beginnen als ik halverwege een fout had gemaakt. Of dat ik met radeermesjes in de weer moest om een fout in een werktekening te corrigeren - als dat al mogelijk was.

Het was dus een geweldige verademing toen de pc kwam. Dat ik gerust een fout kon maken, want die was gemakkelijk te herstellen. En dankzij de ‘undo’ kan ik ook gemakkelijk eens iets uitproberen. Niet goed? Undo!

Ik liep deze week naar het mini-boekenkastje, de free library, om er een paar boeken in te leggen. Automatisch kijk ik dan of er nog iets leuks voor mij in zit. Mijn oog viel op het boekenweekgeschenk van dit jaar van Ilja Leonard Pfeijffer. Ik draaide het boek om en las in de toelichting deze zin: wordt ontevredenheid tevredenheid als je je erbij neerlegt? Ik nam het boekje mee, maar ik heb er nog geen letter in gelezen. Die zin intrigeerde mij en gaf me inspiratie voor dit blog.

Wat doe je als je alleen komt te staan. Voorheen bedachten we genoeg activiteiten en gingen we met de museumkaart op stap en met een NS abonnement. Zo kwam je in veel steden soms ook gebruikmakend van de NS-fiets.

Na de hitte, toen ik weer kon wandelen zoveel ik wilde, bleek ik niet meer te kunnen schrijven. Ik was een wandelaar geworden, een enkelvoudig persoon met snel slijtende schoenzolen. De verlichte kerstboom in een Haarlems huis, gezien vanuit de trein, veroorzaakte geen kettingreactie aan associaties in mijn hersenpan - waardoor het verhaal van die kerstboom ongeschreven bleef. De kerstballen in Nederlands meest Nederlandse winkel bleven zilveren ballen in een nog half lege winkelkast, hoeveel kerstliedjes ik ook zong. Het zoekgeraakte pakje met daarin de opgerolde giga piratenzeilschip-kleurplaat was, welke vragen ik mijzelf en de beheerder van het pakjes-imperium ook stelde, niet meer dan een zoekgeraakt pakje met daarin een opgerolde giga piratenzeilschip-kleurplaat. Het was al te laat om over mijn oude oppaskat te schrijven, maar nog te vroeg om te schrijven over mijn nieuwe oppaskat - ook al staarde hij me verbaasd aan bij de eerste kennismaking. De wandeldag in de Kennemerduinen was zo'n vertrouwd gelukkig makende wandeldag in de miezer, en de Leidse 100 bruggenloop werd een blije wandeling over 100 Leidse bruggen en bruggetjes. Een wandeling waarbij de vragen 'heb jij de pijl gezien?' en 'heb jij al eerder op deze brug gelopen?' de enige vragen waren die er werkelijk toe deden.

Voor een relatie moet je moeite doen, je inspannen om er wat van te maken. Een date kost ook energie, het gaat niet als vanzelf. De gebraden kippetjes vliegen niet zomaar binnen om op je bord te landen.
Hoe kom je aan genoeg energie en ook aan de juiste energie?

Deze week had ik zomaar een gesprek met een man aan de rand van de zee op het zandstrand van Castricum. We stonden beiden naar de zonsondergang te kijken. Ik zag dat hij een Feyenoordlogo op zijn rugtas had. Ik schatte hem achter in de veertig, een paar jaar ouder dan mijn oudste zoon.