Blogs

Spijkers in mijn hoofd, zand in mijn longen, deze stap, nog een stap en nog een stap en kan de wereld alsjeblieft stil blijven staan als ik stilsta? 'Gaat het?' 'Nee, het gaat niet, lopen jullie maar verder, ik moet even rusten.' Eh. Nee, nooit meer doen, een lange duinwandeling maken bij wat zo vrolijk 'zomerse temperaturen' wordt genoemd. Of had ik pech, was ik nog niet voldoende hersteld van een koortsige verkoudheid? Ik had geluk met mijn medewandelaars. Lieve, behulpzame mensen die me zoute dropjes lieten eten, en die mijn zonnepet en buff kletsnat maakten in een duinmeertje.

Jezelf zijn, jezelf blijven wordt hier vaak genoemd als belangrijke eigenschap. Maar wat bedoelen we nou eigenlijk met ‘jezelf’ zijn’? Ben ik mezelf als ik me goed voel, in mijn element? Ben ik mezelf als ik zelfvertrouwen uitstraal, of ben ik mezelf als ik geen kapsones heb?...

Allereerst natuurlijk een hartelijke ontvangst, dat spreekt vanzelf. Altijd fijn als iemand blij is met je komst en dat laat merken in woord of gebaar.

Het was een heerlijke dag geweest, met het prettige vooruitzicht om aan het eind van de middag de vrouw te ontmoeten met wie ik sinds kort correspondeerde. We hadden afgesproken op een mooie plek aan de rivier.

Ooit heb ik geleerd hoe belangrijk het is om fruit te eten. Iemand vertelde mij dat ik nooit fruit na de maaltijd zou moeten eten. Vandaar dat ik elke dag begin met fruit en een beker water.
Nieuw onderzoek heeft evenwel uitgewezen, dat sommige mensen alleen intolerantie hebben voor bepaalde soorten fruit, en dat ik het gerust op elk moment van de dag kan consumeren.

Dinsdag werd ik na mijn tai chi les uitgenodigd voor een kop koffie door een van de vrouwen van ons vaste clubje. Ik heb nog appelgebak over van de Pinksterdagen en mijn buurvrouw, die net terug is van haar vakantie in Duitsland komt ook, zei ze. Die buurvrouw kende ik, zij is de 80-jarige vrouw, die nu ruim 2 maanden een fijne relatie heeft met een vitale 88-jarige man. Dat heb ik onder de laatste blog van Jacco vermeld.

'Alle aards geluk berust op een compromis tussen droom en werkelijkheid’, schreef Marcel Proust ooit. Marcel Proust, de ziekelijke perfectionist in z’n bontjas. En ik denk: Ik ben zo ver. Laat ook maar. Laat die droom maar, ik hou het wel bij de werkelijkheid. Het compromis liet me immers verdronken achter. Te veel water bij de wijn. Ik heb nog één argument: Ik kan ‘Waar de blanke top der duinen’ zingen op de wijs van hét duet uit de Parelvissers - en ik doe dat meestal niet.