Blogs van Pie58

Zoal u allen wel zult weten
woon ik in de Poppenkast.
Ik houd van vegetarisch eten
en draag een slaapmuts met een kwast.

Mijn heden en verleden knalden deze week weer eens met een flinke botsing op elkaar.
Een tijdje na mijn scheiding van Max ging hij op vliegvakantie, met zijn nieuwe liefje en haar drie zonen, naar Kreta.
Zijn principes over vliegen, bubbelbaden, stapeltorens, massatoerisme en consumeren leken vervlogen als sneeuw voor de Griekse zon.
Enfin, na mijn eerste verbazing, lichte woede en zware jaloezie, dacht ik na over mogelijke ongelukken of het niet levend terugkeren.
Mijn volgende gedachtenkronkel was: Wat als ik zelf uit de tijd raak?

Er was eens een vrouwtje in Ochten,
heur haar altijd keurig gevlochten.
Maar voor de rest
deed ze nooit erg haar best,
al werd er om haar aandacht gevochten.

Ik ben dol op dingen met een verleden dus word ik soms heel vrolijk van leuke vondsten in de kringloopwinkel.
Zo verzamel ik borduurwerken, het liefst heel bloemrijk en veelkleurig.
Ook heb ik er een van een lezend meisje in een prachtige gele jurk die zoveel rust en sereniteit uitstraalt dat ik er soms zelf bijna Zen van word.
Op zolder liggen ook nog wat exemplaren zonder lijst om verwerkt te worden tot kussens of tassen.
En ik verzamelde ze al voordat Rob Scholte de achterkanten van borduurwerken exposeerde in het Stedelijk museum en het tot kunst verhief.

In mijn gezin van herkomst kwam pas rond mijn 9e jaar een Televisie.
Het toestel werd prominent geplaatst in de achterkamer . Deze kamer was voorheen het vertrek van mijn inwonende grootouders.
Na het overlijden van mijn oma had mijn opa nog slechts een eigen stoel, lekker dicht bij de kolenkachel.
De rest van de kamer was gevuld met een heus harmonium, een groot en log dressoir en een grote tafel met zes stoelen.
Verder herinner ik me veel aandachtsbehoeftige kamerplanten in de hoge vensterbanken , wat semi-antieke vazen en veel familieportretten. Tussen die familieportretten kwam onze eerste blik-op-de-wereld-verrekijker.
Ik gebruikte de grote tafel met een tot- de- vloer-reikend -kleed als mijn ultieme schuilplaats om stiekem mee te kunnen kijken naar de zwart-wit-beelden van Peyton Place.
Ach hoe saai was ons leven in vergelijking tot dat van dr. Rossi, Rodney, Allisson en Betty?
Als ik tijdens de eindtune weer tevoorschijn kwam riep mijn moeder quasi geschrokken: “Ach, lag jij nog niet in bed?”

Er was eens een vrouwtje in Zelhem.
Zij was ooit getrouwd met een nozem.
Zelf niet al te vlot,
hij een jonge god.
Zij meer een heks zonder bezem.

Ging naar een Arabische babyshower
Raar eigenlijk want de baby werd toch niet gedoucht?
Iedere bezoeker was hier vrouw
En mannen waren niet welkom
Per slot van rekening slechts voorbijgangers?

Als ik ’s ochtends wakker word
aarzelt mijn adem even.
Beginnen aan weer een dag,
best ingewikkeld leven!

Bijzonder log
Logische letters
Ordentelijk op een rij
Gedachtenspinsels

We hadden afgesproken in zijn woonplaats Almelo.
Als het van twee kanten klikte zou hij meegaan naar mijn huis en daar een tijdje blijven.
Hij oogde jong, fris en jeugdig dus het kon bijna niet misgaan, dacht ik.
Ter plekke aangekomen bleek de jongeheer al weer verdwenen.Hij was blijkbaar charmant en lag goed in de markt. Bracht hij nu een ander (vrouw)mens het hoofd op hol?

“Zilveren sporen
van slakken,
vroeg in de middag
op mijn tuinpad”

Er was eens een echte regelnicht
die voor een regelneef was gezwicht.
Zij roddeltante,
hij ’n bijdehandte
die nooit van leugentjes werd beticht.

Ik keek , een beetje verveeld, op 50plusmatch. Wie zag ik daar?

Met een aantal vriendinnen hebben we afgesproken om weer regelmatig samen te eten.
De aftrap was bij Mina thuis. Mina heeft een eigen rijtjeshuis waar ze zelden is .
De vader van haar zoon heeft een landgoed gekocht, net buiten de stad , met veel ruimte voor haar en voor familie en vrienden.
Musa en Mina kunnen niet goed MET elkaar maar zeker niet ZONDER elkaar.
Dan waren er ook nog Ayse, Sanne, Zoë, Kaat, Vera en ik.

Met mij gaat het uitstekend.
Ik kan best zonder man
en heb maar eens uitgerekend
wat ik me in mijn eentje veroorloven kan.

Eindelijk stuur ik je een berichtje
om je even te laten weten,
via dit amateurgedichtje,
dat ik je nog niet ben vergeten.

Kent Blogsaland en daten ook Komkommertijd?
In ieder geval kent het steeds meer gelegenheidschrijvers, rijmers en dichters en levenswijze mensen die graag alles wat ze (niet) meemaken willen delen.
Er zijn weer ruim veertien dagen voorbij dus ik mag ook weer iets schrijven. Ik mag wat ruimte innemen en wat aandacht vragen voor mijn gewone, vrijgezelle leven.
Niet iedereen kan immers op vakantie naar Maleisïe, de Maladieven of Schiermonnikoog ?
Ik heb de neiging om een bordje op mijn deur te hangen: Tijdelijk gesloten wegens teleurstellende oogst.

Kent Blogsaland en daten ook Komkommertijd?
Bij het lezen van diverse blogs overvalt mij een gevoel dat ik soms ook heb in een boekwinkel.
Waar ik vroeger liep te kwijlen van de leeshonger tussen al die mooie boeken krijg ik nu het gevoel dat alles al geschreven is en uitputtend verteld.

Er was eens een vrouwtje in Stavoren
die blies nogal hoog van de toren.
Zij zocht zich een man,
geheel volgens plan,
één die zich gedroeg naar behoren.

Er was eens een vrouwtje in Lutjemaar,
zij knipte zelf haar asblonde haar.
Schreef: “Daten is weten”
en “Persen en meten!”
Men vond haar een raar exemplaar.

Ik zal zo’n jaar of negentien geweest zijn toen ik twee bijzondere vrouwen leerde kennen.
Er was een groot personeelstekort in paviljoen de Lathyrus en ik kreeg dus een korte rondleiding en kwam zo ook op de slaapzaal.
Onder een van de bedden ontwaarde ik een paar lange benen en spartelende arm en.
Het bleek Lena te zijn. Zij bewaarde, bij gebrek aan privacy ,haar legpuzzel onder haar bed.
En, je raadt het al, behalve de 1000 puzzelstukjes lag er ook veel stof onder het bed en er was duidelijk iets niet naar haar zin. Ze had in de loop van haar leven veel woorden geleerd . Woorden die in mijn gezin van herkomst niet gebruikelijk of zelfs ten strengste verboden waren.

Soms lijken alle dagen op elkaar en ik vroeg me vrijdagochtend dus ook af waar ik me, behalve onder mijn zomerdekbed en gehaakte beddensprei, bevond.
De plaatsbepaling kostte me dus ,zoals meestal in de moeizame ochtend, weinig moeite.
Ook wist ik nog te bedenken ( mijn grijze massa springt helaas meteen AAN bij het wakker worden…) dat ik me ergens in 2022 na Christus bevond.
Mijn ochtendritueel kon beginnen: rolgordijn omhoog, plassen, Moshe binnen laten en nog even nasudderen om de dag op mijn tijd en wijze, te beginnen.
Net als de dag ervoor dreven er ook vandaag prachtige wolkenluchten door mijn blikveld. Moshe was gebiologeerd door alles wat voorbijvloog of (te) vrolijk fluitend naar hem en mij leek te roepen.

Dit weekend stelde ik mezelf weer eens de vraag: ben ik een mensenmens?

Ik reisde met wat opgepimpte meubelstukken , in mijn rode autootje, naar mijn dochter in Den Haag.
Ze ruilde onlangs haar kamer in Leiden in voor een heus appartementje in de Hofstad.
In deze prehistorische blokkendoos zijn knusse plekjes gemaakt met een eigen douche, keukentje en aparte slaapkamer.
Hoewel ik zielsveel van mijn dochter houd en zij mij ook wel te pruimen vindt ,was het toch wat krapjes manoeuvreren op de vierkante meter.

Het lukt me nog redelijk goed om mijn primaire levensbehoeftes te vervullen in mijn eigen kleine wereldje.
Ik heb een dak boven mijn hoofd en net genoeg geld om aan al mijn verplichtingen te voldoen.
Ik ben net gezond genoeg om niet op een wachtlijst te staan voor psychiatrische hulp of voor een ingrijpende operatie.
Helaas mis ik steeds vaker die ene, lieve, leuke en handige man die er echt zin in heeft om mij in veel opzichten te plezieren.

Onlangs werd ik gevraagd naar mijn meisjesnaam, ik reageerde verbaasd, die had ik toch net gezegd?
Ik ben gewend om me voor te stellen met alleen mijn voornaam.
De achternaam dient toch slechts ter verdere identificatie?
In dit geval wilde men de laatste drie getallen van mijn BSNnummer, geboortedatum en blijkbaar ook mijn vaders achternaam ,die ook al levenslang de mijne is.
Dat gaf weer stof tot nadenken.
Waarom krijgt ons kind en kreeg ik de naam van de verwekker en niet van de moeder?
In mijn geval had ik dan Hof als achternaam .
Ik op mijn beurt had het leuk gevonden om die achternaam weer door te geven aan mijn dochter. Maar zij heet naar haar vader zoals mijn moeder natuurlijk ook de achternaam van haar vader droeg.

Omdat ik net aan mijn 63e levensjaar ben begonnen ben ik voorlopig nog lang niet jarig.
Veel mensen in mijn familie- en vriendenkring zijn het vieren van iemands geboortedag ook een beetje ontwend of ontleerd. Ze hebben het druk met werk, kinderen en kleinkinderen, socializen of andere levensbesognes in grote of kleine kring.
Een hieruit voortvloeiend voordeel was wel dat mijn verjaardag twee keer werd gevierd: een keertje in mijn kakelbonte vrijgezellenwoninkje en een keer met twee vriendinnen. Ze ontvoerden me naar een theehuis in bosrijke omgeving.
Tot mijn grote verrassing ging er ook nog een derde vriendin mee. Ze moest worden opgehaald in een nabijgelegen stad. Nadat ze instapte werd ze gefeliciteerd met haar verkiezing in de gemeenteraad en het bleek al snel dat ze de avond tevoren terug was gekeerd van een weekje IJsland.
Wist ze niet dat dit een uitje was ter viering van mijn nog jonge ouderdom?
Enfin, kniesoor die daar op let. Ik besloot om vooral te genieten van het samenzijn en de sisterhood . Daar zijn we immers , door dik en dun, best goed in.

The truth, the whole truth and nothing but the truth, so help me God.
Ach hoe absoluut is de waarheid?

In den beginne was er leegte in mijn hart en in mijn huis.
Mijn wederhelft had immers besloten mij, na ruim dertig jaar, in te ruilen voor een jonger en frisser exemplaar.
Zo kwam ik dus op deze datingsite terecht en werd na verloop van tijd zelfs schrijvend lid.

Ik ben met grote mate van waarschijnlijkheid verwekt in een twijfelaar.
Het was een solide houten ledikant en het matras had een grote kuil in het midden.
Het moet haast wel op een zaterdagavond geweest zijn dat mijn vaders zaadje op een overrijp eitje van mijn moeder botste.
Ik begreep pas op wat gevorderde leeftijd dat mijn ouders vooral op zaterdagavond spontaan, of toch gedwongen door het hobbelige matras, tegen elkaar aanrolden.
Op de dag des heren trof ik hen namelijk regelmatig aan op het matras op de grond.
De planken van het bed hadden het begeven onder zoveel levendigheid.
Na mij volgde nog een nakomertje, mijn broertje.

Een jaartje na mijn scheiding las ik een oproep in de regionale krant: men zocht mensen voor de rubriek “SOLO”.
Omdat ik dacht te voldoen aan de zoekterm gaf ik me op, met een bezoek van een jonge journaliste en een vlotte hipster-fotograaf tot gevolg.
Ik heb weinig te verbergen dus het werd een openhartig gesprek waarvan natuurlijk de sappigste opmerkingen werden uitvergroot en belicht.
En toen kwam de dag van publicatie, tjonge, jonge, ik werd met naam en toenaam genoemd met woonplaats, dus was ik redelijk makkelijk te traceren.

K: Hé, Jan! Ik had je bijna niet herkend, beetje dikker geworden? En zie ik daar nu DOOD DIER in je karretje?
J: Hé , Katrijntje ! Dat is nu ook toevallig, ik had het pas nog met Prinses over je……
K: ….ja, ze woont in dezelfde stad als ik, he?
J: Vandaar dat je me hier treft, we doen onze gezamenlijke boodschappen.
Sinds ik met Irene ben eet ik wat vaker vlees. Ik bleek een enorm vitamine B-tekort te hebben en voel me een stuk fitter en mannelijker en….

Er was eens een man uit Nijmegen
die kwam zijn gelijke niet tegen.
Hoe hard hij ook zocht,
te kort door de bocht:
Hij was introvert en verlegen.

Er was eens een bisschop in Spanje
die zocht zich een vrouw zonder franje.
Hij was ruim vijftigplus
en eindigde dus
achter zijn laptop met champagne.

Er was eens een man met een missie,
sprak voor zijn beurt zonder permissie.
Vond zichzelf heel wijs
en stelde de eis:
een damesprofiel zonder omissie.

Er was eens een dame in Leiden
die zich zeer graag liet verblijden.
Want ied’re dag down
zoekt ze zich geen clown
of iemand die verdriet wil mijden.

Er was eens een man in een stadje
die zocht zich een vrolijk, lief schatje.
Hij, zelf nogal saai
en niet heel erg fraai,
met op zijn neus een harig wratje.

Er was eens een man in Oostende
die qua stoelgang zijn weerga niet kende.
En ging hij op date,
dan eerst op dieet
of een klysma of and’re ellende.

Er was eens een vrouwtje in Twente
met maar een gering aantal cente.
Ze zocht een vrijer,
geen geitenbreier!
Ze vond slechts een boertje uut Drenthe.

Zaterdag ging ik weer eens op stap met mijn vriendin Ayse.
Onze bestemming was een pluktuin in een dorp nabij Almelo.
Ik ben dol op veldboeketten, veelkleurige pluksels en de echte “ouderwetse” bloemen uit mijn jeugd.
Het was bij aankomst wel duidelijk dat het bloeiseizoen wel over haar hoogtepunt heen was.
Ayse en ik plukten toch een gezellig bosje jeugdsentiment en doneerden een vrije gift in de daarvoor bestemde bus.

Dit blog gaat niet over daten want daar moet je maar net zin in hebben.
Zoals die 82jarige man van wie ik een berichtje kreeg op een bijna vergeten dating-app: …” wat zou het fijn kunnen zijn, maar je woonplaats is te ver weg voor mijn scootmobiel…”

Blog
of monoloog
gedicht of rijm?
Ik weet het niet….
Jij?

Oebele is hupsakee
Oebele is hupfalderiere
Oebele is jippiejé
Driemaal in de rondte, olé

Ik heb heel bijzondere neven.
Ik heb ze zien opgroeien tot de veertigers die ze nu zijn.
Paul is lichamelijk gehandicapt ter wereld gekomen en dus motorisch niet altijd even handig.
Toen hij een jaar of vijf was ,kampeerde het hele gezin in de buurt van mijn woonplaats.
Tijdens een van mijn bezoekjes in bosrijke omgeving werd ik uitgedaagd tot een partijtje badminton.
Zoals mijn trouwe lezers weten laat ook mijn motoriek meermaals te wensen over.
Omdat ik de beroerdste niet ben retourneerde ik de shuttle in een keurig boogje vlak voor zijn voeten of bijna op zijn racket.
Vaker viel het pluimpje op de grond en bij iedere gemiste kans riep hij luidkeels: “SHIT!”
Na verloop van tijd vroeg ik hem of hij wist wat dat woord betekende.
Natuurlijk wist hij wat dat woord betekende : “JAMMER!”

Tjonge, jonge, Katrijn, zo wordt het natuurlijk nooit wat met ons, he?
De moed is mij behoorlijk in de sandalen gezakt bij zoveel mitsen en maren.

En ik moet je iets opbiechten: ik heb een heel leuk nieuw contact via deze site.
In verband met haar privacy noem ik haar ,voor het gemak , Prinses.
Zij zocht contact met mij en we hebben al 06nummers uitgewisseld en haar stem is heerlijk kan ik je vertellen.
Hoewel ik haar nog niet in het echt heb gezien en gesproken ben ik stiekem al een beetje verliefd.

We hebben veel gemeenschappelijk en ze heeft geen bezwaar tegen afritsbroeken.
De foto’s die ik haar heb gestuurd van mijn harige benen vindt ze heel mannelijk of zoals zij dat noemt : “ woestaantrekkelijk!”

Genoeg heb ik er van,
van kerels en geleuter
Ook van jou, Jan!
En van je eeuwige gepeuter

Lieve Katrijn,

Ik weeg, bij een lengte van 1,79meter ,zo rond de 70 kilo en ben dus een soort gespierde spijker met een heel gezond BMI.
Ik heb geen bierbuikje of zwembandjes en prijs mezelf gelukkig met een goede gezondheid.
Ik doe dagelijks ademhalingsoefeningen en zwem in natuurwater of neem koude baden en douches.
Helaas was dit wel een van de oorzaken van mijn meest recente relatiebreuk.
Mijn laatste vriendin vond mij een kouwe kikker en ik deed te weinig aan haar conditie, als je begrijpt wat ik bedoel.
Ik ben van nature niet zo’n vrolijke Frans en begrijp niet zo veel van vrouwen of wat er allemaal omgaat in die mooie hoofdjes. Misschien kun jij wat helderheid verschaffen?

Mogguh Jan, lekker geslapen? Ik wel redelijk goed, dank je!
Maar tijdens een nachtelijke plas-stop moest ik opeens denken aan wat je vertelde over je nudisme en saunabezoek.

K: Hallo Jan, ik val maar meteen met de deur in huis: Ben je een borsten- of een billenman?
J: ….uh, ja, uhm, daar overval je me een beetje mee, Katrijn…..
K: Tja, ik ben namelijk royaal bedeeld, maar ik ben ook een beetje topzwaar want weinig kont.
Ik dacht dat kan maar vast duidelijk zijn. Ik heb namelijk graag een man die naar mijn ogen kijkt, begrijp je?

Ik verkondig met grote blijdschap de geboorte van een redelijk moeizaam verhaaltje in de vorm van een irritatieblogje of kleine boodschap.

Ik probeer al ruim een jaar lang niet dagelijks aan de Roze Olifant te denken.
Dit blog gaat dan ook niet over de Roze Olifant of de Paarse Krokodil.
En natuurlijk gaat dit luchtige verhaaltje ook niet over de Paradijsvogel, de Roepie Roepie of de Tureluur.
Tureluurs word ik van mezelf en van mijn gedachten en fysieke reacties als ik het logge, roze gevaarte weer zie, hoor, voel of ruik.

Ik heb er weer een jaarring bij en dat stemt soms wat melancholiek en sentimenteel.
Dus heb ik de afgelopen dagen wel wat traantjes geplengd of weggepinkt.
Daarbij moest ik aan mijn ouders denken en hoe die mij probeerden te troosten.

Lees verder »

geplaatst door Pie58 - 18 reacties