Blogs van Solo

Het was een zonnige zaterdagmiddag toen oma Tilly met een ferme pas de kleurrijke poort van speeltuin De Springende Spruitjes in Nibbixwoud binnenstapte. In haar kielzog huppelde kleindochter Ilse, zes jaar oud, energiek als een blikje cola op een trampoline. "Blijf bij me in de buurt, Ilse," zei Tilly, nog nietsvermoedend van het avontuur dat haar te wachten stond.

Het begon allemaal met knarsend gedraai van de Stoomcarrousel, waar Betsy van Driel, 65 en weduwe), fervent breister ( maar alleen op woensdag) zich elegant probeerde te nestelen in een houten wagentje dat, naar haar mening, de vering had van een kerkbank in de winter. Net toen ze haar tas vol pepermuntjes, zakdoeken en een thermoskan met koffie op schoot had gelegd, plofte er iemand naast haar neer.

Wie zoekt, die vindt! Ik wist tot nu toe niet van hun bestaan af: “Locofaulismen”. Ik dacht dat e.e.a. onder de noemer “bijnamen” bestond. Edoch, een zoektocht naar voorbeelden van naambordjes voor landgenoten wonende in bepaalde Nederlandse gebieden, steden of eilanden leverde een leuk resultaat op. U zult zich afvragen welk nut een dergelijke zoekactie heeft.

Ondanks dat mijn geheugen hier en daar mistast heeft het mij toch weer geholpen mijn behoefte om bepaalde situaties waarin ik verzeild ben geraakt, zoals hieronder, met de buitenwereld, in dit geval 50plusmatch, te delen. Zo hoop ik er toch in te slagen u deelgenoot te maken van deze ‘herinneringen’. Hopelijk is geen enkele hieronder gebruikte naam op enigerlei wijze te herleiden naar één van de aanwezigen in dit strijdperk. Voor het vermaak natuurlijk en uit zelfbescherming want er is zeker sprake van competitie.

Omwille van de privacy zal ik geen enkele hint geven naar welke persoon dan ook hier op 50+Match. Dat is trouwens onmogelijk omdat alles aan mijn fantasie is ontsproten. Sinds ik als “Solo” door het leven ga en bij gebrek aan aandacht heb ik besloten lotgenoten te benaderen. Puur met het doel wat leven in de brouwerij te brengen, met feiten en fantasie.

Als het in alle media aan bod komt en heel Nederland er over spreekt kan ik niet achterblijven. Er is geen klein grut in mijn onmiddellijke nabijheid dat ik met dit blog op verkeerde ideeën kan brengen.

Een mens is nooit te oud om te leren. En die door wijsgeren c.s. ‘verstoten ezel’ zal zich daarom écht nog wel eens presenteren. Ik hóór het corps diplomatique alweer zuchtend z’n ’beklag’ doen. “Gaat hij het wéér proberen?” Erudiete prietpraat over waar wij als mens tegen aanlopen.

Ik heb eertijds in alle toonaarden geweigerd het woord boven dit blog te gebruiken, hoe lastig dat in de praktijk ook was. En nu zal ik het bij deze ene vermelding boven mijn relaas laten. Die vreselijke roddeljournalist uit Den Haag met zijn pagina vullende bagger in een krant die het niet waard is om tot pulp verwerkt te worden.

Zonder te hebben gelezen wat er op dat moment in Whatsapp aan mij was geschreven wist ik dat ik een fout had gemaakt. Het opkomende schaamrood was duidelijker waar te nemen dan het kleurtje dat de lentezon tezelfdertijd poogde aan te brengen op mijn bleke huid.

Om te beginnen wil ik stellen dat het me zal spijten met dit relaas iemand te kwetsen. Ik vel geen oordeel over, of kies partij voor één van de partijen in de stuk gelopen relatie. Voor mijn gemak laat ik een verdere groepsbepaling achterwege.

Ik denk dat ik te eerlijk ben. Mijn eerlijkheid zou wel eens tegen me kunnen werken, waardoor mijn aanwezigheid hier uiteindelijk langer gaat duren dan ik feitelijk wil. Maar eerlijk duurt het langst. Consequentie van mijn eerlijkheid is, denk ik, dat een aanzienlijk deel van 'de andere sekse' afhaakt wanneer ik in de chat openhartig meld dat mijn gezondheid niet optimaal is.

Waar de “jeugd van tegenwoordig” zich veelal op voorstaat is tolerantie! Waar het volgens mij in de praktijk op neerkomt is dat wij als 50plussers op basis van de ‘oude’ normen en waarden vaak toleranter zijn dan de aanstormende generatie die met alle uiterlijke kenmerken toch dichter bij zerotolerance uitkomt wanneer het de benadering van een ‘profiel van een bejaarde’ betreft. Maar overschat diens oordeel niet.

Misschien stoot ik hier mensen tegen het hoofd. Iets wat ‘mijn brein’ recentelijk ook letterlijk is overkomen. En misschien wordt ik door de redactie wel verbannen van deze site. Maar toch wil ik dit experiment uitvoeren omdat wat zich hier op 50+ afspeelt vaak het resultaat is van wat wij als ‘daters’ denken.

Begin december smakte ik aan het begin van de avond met een enorme klap tegen de grond omdat ik, redelijk onachtzaam, had geprobeerd mij een weg te banen door een glazen pui bij de ingang van een zorginstelling in Nijkerk. Gedreven door adrenaline ben ik nota bene nog in staat geweest met mijn auto naar mijn woning in Soest te rijden.

Wat je als schrijver altijd wel eens overkomt is een ‘writers block’. Daar hebben Elon Musk en andere ‘smart asses’ wat voor bedacht: AI. Ik moet bekennen dat ook ik me inmiddels heb vergrepen aan deze verzameling ‘nullen en enen’, die, als je Chat op de juiste manier kietelt hij (of is het een zij?) met leuke suggesties op de proppen komt. Waarvan akte.
Als voorbeeld schreef ik: “Chat, schrijf een ogenschijnlijk oppervlakkig verhaaltje van circa 750 woorden over een blogger op een datingsite, die daarbij wordt ontmaskerd door zijn echtgenote.”

Op onze leeftijd is er zelden meer sprake van dat we serieuze pogingen ondernemen onze genen door te geven. Degene die daar wel mee aan de slag wil is denk ik op de verkeerde datingsite terechtgekomen. Genen hebben verstrekkende capaciteiten. Het is al meerdere generaties zo dat de mannelijke loten aan de takken van de stamboom waartoe ik behoor een vurige haardos en weerbarstige krullen hebben.

Verliefd zijn… Ik kende het nog niet, maar kort na mijn aanmelding op deze site overkwam mij voor het eerst in mijn leven verliefdheid. Echt verliefd. Het gevoel ging alles waar ik tot dan het predicaat liefde aan had verbonden en bij had gevoeld te boven. Zeker de kalverliefdes in m’n jeugd. Nadat ik eerder schreef over het fenomeen ‘Gekoppeld’ te zijn wil ik nu nadrukkelijk stellen dat er in die relaties wel een mooie en goede verbinding was maar niet in de vorm van liefde.

Het moet begin jaren 70 van de vorige eeuw geweest zijn. Een tijdsbestek waarin vrijwel niemand van de aanwezigen hier zich al de ‘gelukkige eigenaar’ van een ‘computer’ mocht noemen, laat staan dat we ons bezighielden met het fenomeen daten. Een ‘ordinateur’ zoals de Franstalige zuiderburen het inmiddels te pas en te onpas gebruikte ‘rekenwonder’ bestempelen, en momenteel een ‘ordinair’ onderdeel uitmaakt van een gemiddeld huishouden.

Al 27, en nog altijd single op visite bij mijn jongste zus en haar man deed ik verslag van een ‘afspraakje’ in een niet nader te noemen regio van ons land. Aan het einde van de ‘dansavond’ ontstak de eigenaar van het etablissement onder luid boegeroep de niet direct feeëriek te betitelen TL-verlichting. Dat was het teken voor een deel van de aanwezigen het al dan niet gevulde bierglas op de vloertegels uiteen te laten spatten. Daar en toen moet de voorzienigheid voor mij aan de ‘waarheid’ “Scherven brengen geluk” een toepasselijke uitwerking hebben verbonden. Maar niet op een datingsite!

Ten tijde van het opstellen van mijn eerste blog voor 50plus voltrok zich voor mij een waarachtige gebeurtenis. Het contact dat ik kreeg met de eigenaresse van een zeker profiel mondde niet uit in een uitwisseling van algemeenheden maar ontpopte zich spontaan tot een diepgaande wederzijdse deelname aan het pijnlijke proces van afscheid nemen van een naaste. Ik voelde dat ik op dat moment al mijn oprechte medeleven moest kenbaar maken. Zonder ongemakkelijke gevoelens hebben we elkaar geruime tijd gesproken en nadien in Whatsapp nog meerdere malen sterkende berichten en persoonlijke inzichten uitgewisseld.

‘In de aanbieding’

Hoe prijs je jezelf aan? Als “Sympathieke pensionado” met louter positieve levensinstelling zoek ik tot op heden nog naar een persoon van de andere kunne die in mijn eigenhandig gewrochte omschrijvingen ergens de verborgen sleutel voor een nieuwe toekomst vindt en daarmee de poort naar een wederzijdse respect- en liefdevolle toekomst durft te openen.

Ik denk dat ik te eerlijk ben. Mijn eerlijkheid zou wel eens tegen me kunnen werken, waardoor mijn aanwezigheid hier uiteindelijk langer gaat duren dan ik feitelijk wil. Maar eerlijk duurt het langst. Consequentie van mijn eerlijkheid is, denk ik, dat een aanzienlijk deel van 'de andere sekse' afhaakt wanneer ik in de chat openhartig meld dat mijn gezondheid niet optimaal is. Toch wil ik geen boobytrap onder een nog 'frisse klik' leggen en maak ik daar zo vroeg mogelijk melding van.