Blogs

Sinds oktober ben ik lid van een fitnessclubje voor oudere dames. Nou ja, meer ritmische gymnastiek. Het zijn leuke vrouwen, want we vormen EEN grote groep. Na afloop drinken we even koffie met elkaar. De ene week praat ik met een paar vrouwen naast en tegenover me, de andere week met weer andere vrouwen. Er is geen kliekvorming. Sporadisch is er een gesprek met alle vrouwen. Dat was afgelopen week het geval.

Het gehoor en het zien zijn onze belangrijkste zintuigen, hoewel ik niets wil afdoen op reuk, smaak en gevoel. Zonder ogen of oren of bij het slecht of matig functioneren van (een van) beide organen zijn we gewoon gehandicapt.
Het zien heeft een geweldige impact op ons dateleven. Een paar keer las ik in een profiel: What you see is what you get oftewel: Kijk maar naar mijn foto’s, zo zie ik er uit en daar zul je het mee moeten doen.

Het was al zo lang tien voor twaalf dat ik de trein naar Utrecht nam om een nieuwe batterij in mijn horloge te laten zetten. Ik hou van nieuw - en van vertrouwd. Het is het lot van de boogschutter-kreeft die ik ben: nogal eens met mezelf in gesprek zijn. Over al dan niet blij kunnen zijn met een nieuw horloge, over de delicate kwestie van de opblaaskat, nee, oppaskat. Het opblaasbeest was een krokodil, waarvoor onlangs een aparte inzamelingsbak is gecreëerd. De nieuwe oppaskat heeft, hoe leuk hij ook is, hechtingsbehoeftes die niet matchen met de mijne. Zo wil hij liever niet geaaid worden. Hij aait zichzelf door strak langs mijn benen heen en weer te lopen, of langs mijn buik, of mijn borst. Type niet interactieve minnaar dus, met een voorkeur voor het aanrecht. Als ik zelf in beweging kom, klauwt hij naar me met zijn nagels. Nou ja. Ik versta nu eenmaal geen kattentaal. Niet op de speelse manier van Annie M.G Schmidt’s katvrouwen, en niet op de volkomen natuurlijke manier van de oude man uit Haruki Murakami‘s ‘Kafka op het strand.’

Via dit blog wil ik met jullie delen een gedicht dat ik, lang geleden, over de liefde heb geschreven.
In deze stille week voor Pasen geen verhaaltje dus, maar enkele stukjes poëzie. ‘Liever dwaas’ is van mijn eigen hand en ‘So come my Friends’ is van Leonard Cohen.

Veel mensen vinden een windmolen een goed alternatief voor fossiele brandstof, maar niemand wil ernaast wonen. Dat ding maakt herrie, bij zonnig weer heb je last van slagschaduw en het belemmert ook nog eens je uitzicht.

Het liedje van Rene Froger is in deze tijd heel actueel. Er is woningnood, hoewel die van een andere aard is en andere oorzaken heeft dan decennia eerder. Nog steeds kunnen mensen met een forse bankrekening zich een leuk optrekje veroorloven. Het vooruitzicht, dat je een mooi dak boven je hoofd krijgen kunt als je maar lang genoeg spaart is een illusie. Er is een schreeuwend tekort aan woonruimte, dat alleen maar erger wordt door de asielcrisis en de inflatie.

Sinds mijn zoekprofiel is gewijzigd van relatie naar vriendschap heb ik behoorlijk wat meer berichten gekregen van mannen die contact met me willen (Ideetje misschien;)