Blogs

Herkennen jullie dit? Er wordt wat op en neer gemaild, maar als ik na 1 of 2 weken heen en weer mailen voorstel om elkaar maar eens te gaan ontmoeten, komt er opeens geen antwoord meer.

Van de week zag ik een interview door een mannelijke dating & relatie coach van een vrouwelijke.
Hij vroeg hoe zij uit het patroon was gekomen om telkens met de voor haar verkeerde in zee te gaan. Zij vertelde dat ze lange tijd altijd hetzelfde type man datete. Niet persé qua uiterlijk, maar wel qua gedrag en instelling in het leven. Feitelijk telkens dezelfde vriend, alleen in een ander fysiek “jasje”. Ze begon zich te realiseren dat ze zich bij die partners nooit zichzelf voelde of gedroeg. Altijd had zo’n partner iets waarin hij haar niet steunde of bekritiseerde waardoor zij zichzelf kleiner ging maken en anders ging gedragen dan ze werkelijk was. Uiteraard werd ze daar niet gelukkig van.
Ze begon het patroon te zien en ook dat zij zelf altijd een bepaald iets zocht in een partner. Ze zocht (onbewust) elke keer weer een man die gedragingen en normen & waarden had die niet overeenkwamen met die van haar. Alsof ze ingezoomd was op één bepaald soort man en dat tot haar partner imago had gemaakt.

Voor het eerst gingen we samen naar het buitenland. We gingen kamperen langs woeste rivieren, klimmen naar hun bronnen en oude stadjes bekijken. Maar voordat we bij de Duitse grens waren, moesten er nog zaken geregeld worden.

Een nogal... turbulent? Nee dat is het niet, misschien beter: afwisselend liefdesleven, als eufemisme bedoeld. Ik heb daar niet voor gekozen, maar zo kan het nou eenmaal lopen door de omstandigheden waar we het mee moeten doen. Het is ook niet nodig om er treurig over te doen, elk nadeel heeft z’n voordeel immers.

Een tijdje geleden heb ik een keer geblogd over het bezoek van jongeren aan hun ouders naar aanleiding van het lied “Kleine Johanna” van Henk Elsink. Ik werd er kort geleden bij bepaald, hoe belangrijk het even aanwippen is bij je familie of vrienden. In coronatijd is men nu veel terughoudender geworden. Mijn eigen zus wilde bijvoorbeeld toen niet, dat ik langs kom omdat ze bang is, dat ze dan zelf niet meer bij haar kinderen en kleinkind op visite kan gaan. Mijn zus is zelf 67, dus ook niet meer zo “piep”. Ik heb begrip voor haar besluit, en ik zal dat vanzelfsprekend respecteren.

Reis je met me mee terug in de tijd, naar 1986?
Ik was toen in Australië in Alice Springs. Op een avond ging ik naar de pub met een groepje Engelse vrienden die had leren kennen.
Op een gegeven moment stond ik aan de bar voor een drankje en naast me zat een man die net iets ouder was dan ik. Roodblond haar en ondanks zijn nog jonge jaren al wat kalend. Ik had niet bijzonder interesse in hem, hij had duidelijk heel veel interesse in mij en begon tegen me te kletsen. Het feit dat ik niet heel veel sjoege gaf, deerde hem niet, maar ik kapte het af en ging naar mijn vrienden.
De dag erna gingen zij weg met op de planning Ayers Rock, nu Uluru geheten. Ze vroegen me mee te gaan. Ik wist niet eens wat Ayers Rock was en ik twijfelde, want ik moest werk vinden gezien mijn geld aardig op begon te raken en ik zag mijn beste kans in Alice. Uiteindelijk ging ik toch met hen mee.
Dat bleek een hele goede zet te zijn, want ik vond daar werk in de food kiosk en ik moest de volgende dag al beginnen.

Als ik zie hoe het vroeger op tv bij lachsalvo's, applaus, meningsverschillen of zappen eraan toeging, is er bar weinig veranderd. Alleen gaat nu (bijna) alles via internet. Ik zal deze items een voor een even onder de loep nemen.

Op de lagere school kreeg ik op zeker moment ook het vak aardrijkskunde. Het begon met topografie, ik moest de plaatsnamen leren van onze meest noordelijkste provincie. Met die regio begint dit blogje. Voor de leesbaarheid koos ik ditmaal weer voor een limerick