Blogs

Er zijn bepaalde periodes in het jaar, waarin ik meer dan anders “verblijd” word met enveloppen, net iets groter dan normaal. Ze voelen voor het openen ook wat dikker aan dan de brieven die doorgaans een rekening of een ander financieel verhaal bevatten. Veel van deze enveloppen komen eind mei en eind december.

Met de feestdagen ga ik op visite bij familieleden. Voor mij is het altijd gemakkelijk om de deur achter mij dicht te doen en het is ook gemakkelijk om aan te schuiven en mij te laten trakteren.

Prietpraat

Een leuk gesprek over over ditjes en datjes,

Over hondjes of over katjes

Gewoon wat gezellige prietpraat

Daarmee doe ik niemand kwaad

Lopend door een bos word ik overmand
Door de geuren die alom mijn reuk beroeren
Ik neem een paar dennennaalden even in mijn hand
Dat die groene naaldjes mij zo zeer ontroeren

Mijn vreemdeling

Ik ging zitten en opende het deksel van de piano,
plaatste mijn vingers op de toetsen.
Meer dan ‘Vader Jacob’ wordt het niet.
Dan jij…, jij nam plaats naast mij.

De openbare ruimte vol met divers publiek.
Je begon te spelen en nam mij mee
In een melodie vol hartstocht, verlangen en heimwee.
Klanken over het land waarin je woonde, over het huis waarin je droomde.

Ik voelde de warmte van onze billen.
Twee onbekenden op een te kleine kruk.
In de cultuur kunnen we verschillen.
Het is de muziek die ons verbindt.

Twee mensen, elk uit een ander land.
Je nam mijn hand, donker op wit
leidde mijn vingers, Ik mocht het ritme volgen
in de emotie die in jouw verleden zit.

Misschien kom ik je op straat nog eens tegen.
Al ben je steeds verder weg van wat ooit eens is geweest,
laat het geluk in jouw muziek blijven stromen.
In mijn herinnering luister ik met je mee.

Blij dat ik je mocht ontmoeten.

 

Met dit gedicht wens ik alle lezers een mooi, maar vooral vredig Kerstfeest toe.

 

Liefs,

Monique

O Allesomvattende Aarde - wees ons arme stommelingen genadig!’ (Antjie Krog, Broze Aarde, Een mis voor het universum)

Dit is een datingsite. Een soort club voor mensen die elkaar niet kennen en die de club verlaten zodra ze wel iemand hebben leren kennen. Dit is een grasveld vol bijna uitgebloeide madeliefjes, denk ik soms. Nou ja, ik denk wel vaker wat. Soms voel ik mezelf immers zo'n bijna uitgebloeid madeliefje op zoek naar een nieuwe levensgezel. Op zoek naar een vreemdeling die mij lief is en vertrouwd; een wandelaar met wie ik het onderweg in volkomen harmonie oneens kan zijn.

Met deze tekstueel aangepaste (om verwijten over aannames voor te zijn) uitspraak van Iet Hulshoff heb ik veel moeite. Er zijn mensen, die vaak aandacht krijgen door een minder fijne situatie, waarin zij verkeren. Dan is het niet meer dan logisch, dat welwillende en liefdevolle personen uit hun omgeving zich hun lot aantrekken en iets doen om hen uit het slop te halen. Chapeau! Maar die anderen moeten wel die actie willen ondernemen. Er zijn ook mensen, die ook al zetten ze zich voor 200 procent in om het anderen naar de zin te maken, maar zelf in dat opzicht nooit aan bod komen.

Ik kijk door mijn grote voorraam in de huiskamer naar buiten. De wereld ziet er mooi wit uit. Ik heb net ontbeten en loop de trap op naar boven. Ik kijk nu vanuit de slaapkamer bovenop mijn schuur in de achtertuin. Ik zie een gladde ijsvloer liggen op het schuurdak. Ik ga weer terug naar beneden.