Blogs

Eigenlijk begint het al het laatste weekend in juni, dan is er op zondag straattheater in het centrum van Purmerend. Uit ervaring weet ik dat je de auto dan slecht kwijt kan, dus bijtijds erheen. Ook de fietsen meenemen in de bestelwagen van mijn festivalmaatje, want in het centrum de auto parkeren kan dan niet. Gelukkig was het uitstekend festivalweer, droog, zonnig en niet te warm.

Tussen alles, wat er op mijn programma staat, wat ik dagelijks, wekelijks of incidenteel zou moeten doen zitten acties met een verschillende prioriteit. En helaas zijn er ook zaken bij, waar ik mij echt voor moet zetten om het te doen of die mij tegen staan. Met een agenda in mijn computer, een soort digitaal Things to do lijstje dwing ik mijzelf alles tijdig aan te pakken. Een enkel agendapunt blijft wel eens wat langer open staan dan gewenst is. Terwijl ik andere zaken juist bewust naar voren haal.

Mensen hebben over van alles en nog wat een mening. Die meningen worden besproken, geciteerd en overgenomen. Hoe komen die meningen tot stand? Hoe spontaan en authentiek ben ikzelf? Mensen beïnvloeden de omgeving en de omgeving beïnvloedt mij. Hoe gaat dat in de praktijk? Ik ben nou eenmaal onderdeel van een familie, vrienden- of kennissenclub of medewerk(st)er van een bedrijf.

Het komt vaker voor dan ik mij kan indenken, dat iemand waar ik contact mee heb ergens door geraakt wordt terwijl ik zelf als ik in die positie zou verkeren mijn schouders ophaal. Moet die ander zich daarom nu zo druk maken?

Alles klopt. In mijn straatje heerst de zondagse rust van een niet heel zonnige dag, en ik ben gesloopt na twee dagen logees over de vloer. Als de liefdevolle aanwezigheid van dochter en kleindochter al zoveel impact heeft, hoe lang zal het dan duren eer die ‘vreemdeling die mij lief is en vertrouwd’ géén logee meer is maar een huisgenoot? Ach, waar is de tijd dat ik geen omkijken leek te hebben naar vier, vijf logees? ‘Die tijd heeft nooit bestaan, het is herinnerings-optimisme.’ Zegt mijn andere ik; de ik die mij altijd zal weerspreken.

Als een van de weinigen van de bezoekers hier bij de 50+, leeft mijn vader nog en geniet nog onbekommerd en zelfstandig van zijn oude dag.

Zonder -ol. Maar dat geheel terzijde. Maandag valt die brief weer op de mat: schrijf je weer een leuk blog?

Herkennen jullie dit? Ik zat vorige week naar een tv-programma te kijken en ineens herinnerde ik mij spontaan een soortgelijke situatie uit mijn jeugd. Ik keek naar de uitzending van De Augurkenkoning. Dat programma ging over een ouderwets familiebedrijf, waar vader absoluut de scepter zwaait over het personeel en zijn 2 zonen, die ook in het bedrijf werkzaam zijn. Mijn vader had vier textielwinkels, ook wel manufacturenwinkels genoemd, waar hij het onbetwiste opperhoofd was.