Blogs

Steeds meer kom ik tot de ontdekking, dat je nog zoveel kunt plannen, maar dat alles vaak heel anders loopt. Na mijn geestelijk zondagochtendvoer en de lunch ging ik op de fiets naar Osdorp, waar in buurtcentrum de Aker een optreden van Dennis Isidora, een Antilliaanse zanger, plaats zou vinden. Mijn rit onderweg was weer een feestje voor deze vogelliefhebber: een ooievaar hoog in de lucht, een buizerd en een torenvalk die over het fietspad scheerden, wat zangertjes. Kortom, ik legde de weg goedgehumeurd af.

Vandaag had ik gepland het kattenhuisje te gaan beitsen, maar helaas was de luchtvochtigheid nog hoger dan gister dus ging het niet.
Even was ik serieus uit mijn hum, want ik wilde dat zó graag doen! Eindelijk echt resultaat zien waarvoor ik al zo lang zwoeg in de garage.
Mijn twee poezenmeisjes waren ook uit hun hum omdat ze niet naar buiten konden met de regen. Ze liepen ongedurig om mij heen te drentelen, Nila bijna continue mauwend, Roosje aan het klieren bij Nila, dan weer andersom.
Dat hielp mijn humeur ook even niet.
Maar toen bedacht ik me dat ik het gewoon moest laten. Loslaten. Ik kan het weer niet beïnvloeden, en sjaggo worden verandert er ook niets aan. En de poesjes kan ik ook niet vertellen wat te doen. Het zijn nou eenmaal katten die doen wat ze doen. Omdat ze zo gevoelig zijn, bestaat het risico dat ze nog onrustiger worden als ik me met hen bemoei, dus loslaten maar.
Ik besloot gewoon het roer om te gooien, met de flow mee te gaan van wat was, en binnen iets doen wat ik ook leuk vond.

De afgelopen zondag ben ik, in alle vroegte, van mijn huis naar het centraal station gefietst. Voor alles is een eerste keer, nietwaar, en dit moest er echt een keer van komen. Zo ben ik ook gaan roeien, in een sportschool, heb ik eierloze appelmoes muffins gebakken, en heb ik de afgelopen nacht in mijn eigen logeerbed geslapen. Eh. Ik zal dit maar uitleggen, hè?

De laatste dag van mei breekt aan, nog voor de schemer van de ochtend, start mijn merel de ochtend met een nieuw lied. Regen in mijn leven heb ik al veel gehad, en ik kan een goede regenbui ook wel waarderen, zo eentje waarbij je samen schuilt onder een afdakje en daardoor verbroedert. Maar het is de merel in mij die na iedere stortbui weer als eerste hoog in de boom het nieuwe lied zingt.

Van de mooie dagen moeten we profiteren, extra motivatie om zonnige afspraken te maken, schreef ik laatst. Maar in het voorjaar wordt mijn aandacht ook opgeëist door de diverse lat-relaties die ik er op na houd (tussen de buien door inmiddels).

Gisteren zat ik een beetje te zappen op de tv. Midden in het programma : hoe om te gaan met het verlies van dierbaren, bleef ik geboeid zitten kijken.

A dirty mind is a joy forever, een quote van Oscar Wilde. (Vertaald: Met een gore geest is het altijd feest). Die gedanken sind frei. Dat is weer een liedje. Wat er zich afspeelt in iemands hoofd blijft een raadsel. Psychologen proberen als iemand bij hun in behandeling is de gedachtenspinsels te ontwarren, maar of dat lukt is maar de vraag, als de patiënt niet meewerkt blijft het boek gesloten.

Daten na je vijftigste kan een fantastische ervaring zijn, vol nieuwe avonturen en ontdekkingen. Maar laten we eerlijk zijn: het is niet altijd een eitje. Soms lijken we de perfecte match gevonden te hebben, maar toch kiezen we niet voor die persoon. Waarom? Omdat er talloze redenen zijn, soms serieus, soms hilarisch, waarom iemand net niet in aanmerking komt. In deze blog gaan we op een prikkelende en vermakelijke manier door deze redenen heen.

Voor de corona-periode ging ik regelmatig met een goede vriendin op dinsdag- of donderdagmiddag naar de 50+voorstelling van de mega-bioscoop In Beverwijk. Ook gingen we weleens naar een knusse filmhuisfilm op vrijdagavond in een kleine zaal van ons eigen dorp.